شهرنشینی، توسعه شهری و شیوه های همزیستی با بیابان در ایران

قرن بیستم به ویژه به دلیل عملکرد و توسعه شهری و شهر نشینی شاهد مخاطره آمیز ترین بهره برداری ها از محیط طبیعی بوده است . هرچه شهرها بیشتر توسعه یابند و بزرگ تر شوند منابع بیشتری را طلب می کنند و خطر تخریب محیط زیست را افزایش می دهند . بارگذاری شهری خواه نا خواه در شمار دخالت های وسیع در ساخت اکوسیستم های خشک و نیمه خشک که از حساسیت زیادی برخوردارند محسوب می شوند .هدف از این نوشتار ، پیمایشی در اثرات شهرنشینی و توسعه فیزیکی - کالبدی شهر بر گسترش بیابان ها ، بررسی شیوه های زیست مسالمت آمیز با این نواحی و معرفی شهرهای اکولوژیکی در قالب شهرهای کوچک به عنوان مساعد ترین شکل شهرنشینی در رابطه با نواحی حساس بیابانی است.