بازار مسکن شهری و برنامه ریزی مسکونی - اشاره به مورد تهران

نگاه به مسکن و برنامه ریزی مسکونی هیچ گاه یکدست نبوده است چراکه برخی جوامع و حکومت ها ، مسکن را فضایی رفاهی و برخی آن را کالایی مصرفی پنداشته اند . مشکل مسکن با وجود به کارگیری سازو کار برنامه ریزی در برخی کشوها همواره نشانه های آن مورد توجه قرار گرفته است .مشکل مسکن بین کشورهای کمتر و بیشتر توسعه یافته جهان تفاوت ماهوی اندکی دارد ، هرچند که امروزه در دسته نخست ، دسترسی گروه وسیعی از جمعیت حتی به ارزان ترین نوع مسکن و در دسته دوم ، تقاضا به مسکن ارزان تر و با کیفیت بهتر این مشکل را شکل می دهد.مشکل مسکن در تهران را که باید از یک سو بخشی از یک مشکل فراگیر در سطح ملی و از سوی دیگر بخشی از مجموعه مشکلات شهری تهران شمرد ، ابعاد گوناگونی دارد که در افزایش بهای مسکن ( فروش و اجاره ) و خروج بخشی از خانوارها از بازار مسکن این شهر و رانش انها به نواحی حاشیه ای و بیرونی شهر ، کمبود مسکن مناسب گروه های در آمدی گوناگون ، فرسودگی مسکن موجود و یورش سوداگرام ملکی به مسکن فرسوده ،... تجلی می یابد. بازار مسکن شهر تهران به شدت تحت تاثیر آمال ، ارزش ها ، الگوی رفتاری و تصمیم گیری بخش غیر عمومی قرار دارد . حضور ناکامل و ناکافی بخش عمومی در عرصه مسکن بازار مسکن را میدان همآورد بخش خصوصی ساخته است.بخش عمومی بدون آنکه اهداف خود را به روشنی و گویایی لازم بیان نموده باشد ، قیود اندکی بر فعالیت های ساختمان سازی بخش غیر عمومی که هدف بر بیشینه کردن سود خود دارد ، وارد آورده است .آن چه مورد مشکل مسکن شهر تهران می توان بیان کرد ، نبود نگرش و رهیافتی ویژه برای شناسایی و رویارویی با این مشکل و ابعاد گوناگون آن و نبود سازو کاری مناسب برای هدایت و مهار ساختار فضایی مسکن است .