درباره پدیدار شناسی در معماری

این نوشتار برآمده از پژوهشی درباره ارتباط میان معماری وپدیدارشناسی است، یعنی همان مکتبی که تاثیر آن بر جریاناتهنری امروز، به ویژه معماری پسامدرن، آشکار است. میدانیم کهیکی از تاثیرات این مکتب فلسفی در حوزه مبانی نظری معماری، بازشدن باب مباحثی در پدیدارشناسی مکان، جایگاه بستر و زمینه اثر درطراحی معماری، و همچنین اهمیت یافتن مباحث پدیدارشناسی ذهنو تاثیر آن در نقد آثارِ معماری است. تعلیق پیش فرضهای فرهنگی،اجتماعی، عقیدتی، و بیش از همه تاثیرات علم جدید، هدفی است کهپدیدارشناسان با دستیابی بدان در جس توجوی تجربهای بلاواسطهاز جهان پیرامونی اند. این تعلیق، که هوسرل از آن به «اپوخه » یادکرده است، نظر به تفاوت آرای پدیدارشناسان، الزاماً نتایج مشابهیدر بر نداشته است. این جدایی در نتیجه و روش را می توان آشکارادر نظرات هوسرل و هایدگر مشاهده کرد. در این پژوهش نیزهدف جستجوی رگه هایی از تفاوت در رویکردهای اشاره شده دربرخوردهای پدیدارشناسانه به معماری است.بدین منظور، در این نوشتار به شرح ارتباط پدیدارشناسی و معماری پرداخت هایم وبا تفکیک پدیدارشناسی متاثر از هوسرل و پدیدارشناسی متاثر از هایدگر به تفاوتدر رویکردهای پدیدارشناسی به معماری اشاره کرده ایم. در پایان نیز با بازشناسیعنصر شهری «میدان » به تشریح بیشتر موضوع پرداخته ایم. نتیجه مطالعه نشانمیدهد که رویکرد پدیدارشناسانه به معماری از منظر هایدگر اشاره و تاکیدیصرف است بر آن ‌جا بودگی «کارِ معماری » در کنار چیزهای پیرامونی، در حالیکه آغاز شناخت پدیداری چون معماری در پدیدارشناسی از منظر هوسرل بهنابآگاهی و تصورات ذهنی از «اثرِ معماری » ختم م یشود.