سرپناه موقت پس از سانحه؛ بررسی سیاستهای تامین مسکن موقت پس از زلزله 1385 لرستان

تجارب موجود نشان میدهد، علی رغم تلاش های صورت گرفته،در تامین سرپناه موقت و یا به طور خاص سرپناه پس از سانحه، پیشرفت چشمگیری حاصل نشده است. روش ها و شیوه های متنوع تامین سکونتگاه های موقت برای بی خانمانان پس از سوانح اخیر در ایران، به دلیل عدم انطباق با شرایط منطقه سانحه دیده، در عمل کارایی لازم را نداشته و از یک سو، سبب بروز مشکلات و معضلاتی درازمدت در منطقه سانحه دیده شده و از سوی دیگر، موجب هدر رفتن منابع مالی فراوانی شده است.در تحقیق حاضر، ضمن بررسی اجمالی مدیریت بازسازی پس از زلزله فروردین 1385 استان لرستان، با استخراج سیاست ها و رویکردهای تامین سرپناه موقت، به ارزیابی و نتیجه گیری از آن ها پرداخته می شود. در این گزارش، پس از گذشت دو سال از سانحه، ضمن ارزیابی نکات مثبت و منفی اقدامات انجام شده در این زمینه، به بررسی روش های به کار رفته توسط آسیب دیدگان جهت تامینسرپناه موقت و نیز اقدامات آنان به منظور رفع نیازهای اساسی خود وکاهش نواقص و مشکلات سرپناه های عرضه شده پرداخته میشود. تحقیق حاضر در نهایت تاکیدی است بر اینکه، سرپناه موقت نقش مهمی درترمیم روند قطع شده زندگی عادی در زمینه اقتصادی و فعالیت های جمعی در مناطق سانحه دیده دارد و برنام ههای تامین سرپناه موقت به طور حتم بر برنامه بازسازی سکونتگاه های دایم اثرگذار خواهد بود و جهت تحقق بازسازی همه جانبه باید این برنامه ها در تعامل با یکدیگر شکل گیرند.