به سوی محراب و تقرب به لحظات ملکوتی

بی شک طراحی مسجد از زمره طرح های سهل و ممتنع معماری محسوب می شود . سهل از ان بابت که فاقد ارتباطات فضایی پیچیده است و ممتنع به دلیل آن که پاسخ گویی به زیبایی محسوس و معقول آن تعمق بسیار طلب کرده است و تفحص در حوزه های مختلف معارف و علوم را ضروری می سازد . این نوشتار با ورود به ساحت روانشناسی محیطی در خصوص طراحی بستری مناسب برای تحقق یکی از شرط های عمده عبادت یعنی حضور قلب به تعمق می پردازد. لذا گرچه تعمدا در یک بعد از ابعاد معنایی مسجد غور می کند ولی امید آنکه از بابت شناسایی گوشه ای از دستگاه زیبایی معقول خانه خدا کار ساز افتد .