بررسی تطبیقی برنامۀ آموزشی دورۀ کارشناسی معماری در ایران با شش دانشگاه برتر جهان

آموزش دانشگاهى معماری به حوزه آموزش معمارى وارد شده است و به‌طور ضمنى بر آموزش معمارى تاثیر می‌گذارد. آموزش معمارى در ایران مسئله‌ای پیچیده است، گواه این ادعا بحث‌هاى مداوم میان دانشوران و پژوهشگران و تعدد پژوهش‌هایى است که به‌منظور بررسی ناهنجاری‌های موجود در آموزش معماری انجام شده است. در این پژوهش، که از نوع کاربردی‌ توسعه‌ای است، پس از مرور پژوهش‌های صورت‌گرفته در حوزه آموزش معماری در داخل و خارج از کشور و استخراج راهکارهای پیشنهادی، با شناسایی مولفه‌های اصلی آموزش معماری و ساختار برنامه آموزشی و ارتباط دروس با یکدیگر در مقطع کارشناسی در شش دانشگاه‌ ام‌آی‌تی امریکا، دانشگاه ملی سنگاپور، دانشگاه پنسیلوانیای امریکا، دانشگاه شفیلد انگلستان، دانشگاه سیدنی در استرالیا، دانشگاه صنعتی دلفت هلند و بررسی تطبیقی موارد آن‌ها با برنامه‌ آموزشی مقطع کارشناسی معماری در ایران (مصوب وزارت علوم، تحقیقات و فناوری)، با استدلال منطقی، علل بروز ناهنجاری‌های موجود در آموزش معماری ریشه‌یابی می‌شود و درنهایت به راهکارهای عملی، ازقبیل تعامل متقابل دروس، افزایش قدرت انتخاب دانشجویان، و توجه به پژوهش و نحوه ارتباط با حرفه، به‌منظور ارتقای کیفیت آموزش معماری در قالب نظام آموزش دانشگاهی پرداخته می‌شود. مقایسه برنامه‌های آموزشی معماری در ایران و شش دانشگاه‌ معتبر جهان نشان داده است که، در عین وجود شباهت‌های قابل ملاحظه، تفاوت‌هایی از نظر طول دوره، نسبت دروس، و محتوای دروس دیده می‌شود که ناشی از عوامل متعددی است. درنهایت، در قالب پنج مولفه‌ تعامل متقابل دروس مختلف در طول دوره، قدرت انتخاب، حرفه‌محور بودن، پژوهش‌محور بودن، و هویت‌محور بودن آموزش، راهکارهایی همچون افزایش ارتباط دروس نظری و کارگاهی از طریق تعامل بیشتر اساتید دروس مختلف، افزایش دروس ‌انتخابی و اختیاری، توجه بیشتر به دوره کهاد، تشویق حرفه‌ورزان به تدریس در مقام مربی، ایجاد فرصت‌های تحقیقاتی، و تبادلات دانشجویی عرضه شده است.

A Comparison between Undergraduate Architecture Programme in Iran and Six Top Universities around the World

University education is an import into architecture education in the higher education system, with implicit impacts on architecture learning. Architecture education in Iran is a problematic and complex issue, as evidenced by the ongoing discussions between scholars and researchers, with a large number of studies conducted to investigate its anomalies. This research, which is of applieddevelopmental type, is intended to review the research carried out in the field of architecture education inside and outside the country to explore solutions, by identifying the components of architecture education in undergraduate courses of the world’s top universities, and comparing them with the undergraduate curriculum of the Iranian higher education system through logical reasoning, and thereby unearthing the roots of anomalies, eventually providing practical solutions to improve the quality of architectural learning in the form of university education system. The comparison has shown that whilst there are significant similarities, there are also differences in duration, quantities and contents of programmes, resulted from a number of factors. These can be classified into five categories: interaction between courses, choice, and professional, research, or identityoriented nature of the course. In conclusion, remedial recommendations are made including strengthening connections between theoretical and studio courses through stronger interactions between tutors and lecturers, expanding optional courses, paying more attention to minors, encouraging practitioners to teach as lecturers, and creating research and exchange student opportunities.