تحلیل توسعۀ پایدار اجتماع محلی با تاکید بر حکمروایی شایستۀ شهری نمونۀ مطالعاتی: محلۀ آخوند شهر قزوین

تحقق توسعۀ پایدار شهری در سراسر جهان بیشتر در سطوح محلی قابل مشاهده است، به طوری که شهرهای پایدار بر پایۀ محلات پایدار ساخته شده اند. ناپایداری محلات شهری، به منزلۀ سطوح خرد در نظام سازمان فضایی شهر، ناپایداری شهرها را به دنبال داشته است. محلۀ آخوند، واقع در شهر قزوین، یکی از محلات تاریخی باقی مانده در این شهر است که از دیدگاه کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، محیط زیستی، و مدیریتی  نهادی شرایط نامناسبی در آن جریان دارد. هدف از این تحقیق سنجش وضعیت پایداری محلۀ یادشده بر اساس شاخص ها و معیارهای توسعۀ پایدار اجتماع محلی و همچنین بررسی نقش و جایگاه حکمروایی شایستۀ شهری در این محله در راستای تحقق توسعۀ پایدار آن است. روش تحقیق مقاله توصیفی از نوع پیمایشی و جمع آوری داده ها برای تجزیه وتحلیل از دو روش کتابخانه ای  اسنادی و پیمایش میدانی است. بدین منظور با استفاده از فرمول کوکران تعداد 95 نمونه برای پرسش استخراج گردید. روش نمونه گیری نیز به صورت خوشه ای چندمرحله ای و در هر خوشه بر اساس نمونه گیری تصادفی ساده صورت پذیرفت. برای آزمون روایی از روش اعتبار محتوایی و برای آزمون پایایی از روش آلفای کرونباخ بهره گرفته شد. برای تجزیه وتحلیل پرسش نامه از روش های آمار توصیفی و استنباطی مبتنی بر آزمون t تک نمونه ای استفاده گردید. یافته های پژوهش گویای آن هستند که محلۀ آخوند با کسب امتیاز 2/24، بر اساس شاخص های توسعۀ پایدار، محلۀ ناپایداری است. بالاترین امتیاز پایداری در این محله مربوط به بعد اجتماعی  فرهنگی (2/81) و پایین ترین امتیاز مربوط به بعد مدیریتی  نهادی (1/64) است. معیارهای هویت، خوانایی، و تعلق خاطر بالاترین امتیاز و معیار حکمروایی پایین ترین امتیاز را کسب کرده اند. در ادامه پس از تبیین نارسایی های توسعۀ پایدار در محله، به تحلیل نقش و ضرورت حکمروایی شایستۀ شهری در چاره جویی نارسایی ها پرداخته و در پایان پیشنهادهایی برای تحقق توسعۀ پایدار در این محله بیان شده است.