تبیین رابطۀ پیکره‌بندی فضایی و تعاملات اجتماعی، با استفاده از برهم‌کنش نحو فضا و روان‌شناسی بوم شناختی

در این پژوهش ویژگی های فرهنگی ای شناسایی می شود که در هر جامعه ای باید پیش شرط مطالعات نحو فضا قرار گیرد. هدف از آن سنجش و ارزیابی نتایج نظریۀ نحو فضا با استفاده از یک مدل تجربی است. برای این منظور، سه کوی مسکونی، که هر سه در دورۀ پهلوی دوم شکل گرفته اند، به صورت هدفمند از میان کوی های متعدد برگزیده شده است. مدل نظری نحو فضا را بر روی آن ها اعمال می گردد و سپس، با استفاده از مدل تجربی که در مطالعات میدانی پژوهشگر شکل گرفته است، به سنجش و ارزیابی مدل نظری نحو فضا پرداخته می شود. فرضیۀ اصلی پژوهش این است که واقعیت بیرونی رخدادها با مدل نظری نحو فضا تطابق ندارد و برای تطابق آن با نتایج تجربی می توان از نظریۀ قرارگاه های رفتاری راجر بارکر بهره گرفت. برای شکل دهی به مدل نظری نحو فضا، توسط نرم افزار دپت مپ، با استفاده از نقشه های خطی، مدل ارتباط میان فضاها و اتصالات فضاها به یکدیگر به صورت یک طیف رنگی ترسیم می شود. از سوی دیگر، به منظور شکل دهی به مدل تجربی از روش مشاهدۀ مستقیم استفاده می شود. در این خصوص، نمونه های موردی پژوهش کوی های نارمک، یوسف آباد، و شهرک غرب هستند، نگارندۀ اول در دوره های چهارماهه در میان مردم آن مناطق اقامت داشته و نتیجۀ مشاهدات مستقیم و تجربیات خود را ثبت کرده که در این پژوهش از آن ها استفاده شده است. بر اساس نظریات راجر بارکر، از میان مشاهدات روزمره، قرارگاه های رفتاری به تمایز مشخص می شوند. درنهایت از تطابق مدل نظری نحو فضا و مدل روان شناسی بوم شناختی، خلا های نظریۀ نحو فضا نمایان می شود. نتیجه اینکه، فرهنگ جامعۀ ساکن در نوع استفاده از نحو فضا نمی تواند نادیده گرفته شود. ویژگی های فرهنگیْ الگوهای رفتاری حرکت را تغییر می دهد و تغییر الگوهای رفتاری  حرکتی به معنی تغییر مبانی اولیه ای است که نحو فضا بر آن بنا شده است. بنا بر این واقعیت های بیرونی تعاملات اجتماعی قابل مشاهده در کوی های مسکونیْ برآیندی از نظریۀ نحو فضا و نظریۀ قرارگاه های رفتاری هستند و هر یک بدون دیگری ناقص است و تنها گویای بخشی از واقعیت بیرونی است.