وجوه و حدود دانش سازه در فرایند طراحی معماری

شناخت دانش سازه یک ضرورت ناگزیر در طول فرایند شکل دادن به فرم نهایی و همچنین ایجاد فضا در معماری است و ادغام سازه‌های خلاقانه، اقتصادی، و قابل اجرا در فرایند طراحی ساختمان‌ها همواره از موضوعات ضروری در معماری بوده است. سازه در زمینه معماری، که بخش جدایی‌ناپذیری از فضای معماری است، تنها با بررسی جنبه‌های مختلفی از دانش شناخته می‌شود. مسئله مهم این است که کدام گونه و چه اندازه از شناخت دانش سازه در انبوه خواسته‌های طراحی می‌تواند به کار معمار آید. برخی محققان بر این باورند که سازه را تنها از راه بررسی مفاهیم مکانیکی نمی‌توان به‌درستی شناخت، زیرا بسیاری از طرح‌های معماری با گرایش و تمرکز بر این مفاهیم آغاز نمی‌شوند؛ بلکه ایده‌های فضایی آغازگر و مهم‌ترین بهانه پیکربندی طرح‌های معماری است. بنا بر این برای طراحی و تحلیل سازه، در یک زمینه معماری، شناخت وجه فضایی آن نیز لازم است. هدف اصلی بررسی این وجوه چندگانه برای شناخت جایگاه معمار در نحوه طراحی سازه در فرایند طراحی معماری است. در این تحقیق در ابتدا، با روش توصیفی‌ تحلیلی به شناخت روابط مختلف بین این وجوه و نحوه اثرگذاری آن‌ها در شکل‌گیری فرم نهایی ساختمان در یک فرایند طراحی در قالب نمونه‌های مطالعاتی پرداخته شده است. در پایان سعی گردیده چگونگی و محدوده اثرگذاری معمار در به‌کارگیری وجوه سازه در فرایند طراحی تبیین گردد.