گونه بندی و تحلیل قابلیت ها در انواع رویکردهای انعطاف پذیری

انعطاف‌پذیری در رویکردی عام در معماری سنتی محقق می‌شده است. در دوران معاصر، هم‌زمان با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، انعطاف‌پذیری به صورت رویکردهای متفاوت و متعدد محقق گردید که تا حدی موجد سردرگمی در موضوع گردید. پرسش اصلی این تحقیق این است که قابلیت‌های بنیادین انعطاف‌پذیری کدامند و آیا می‌توان براساس این قابلیت‌ها، تعدد رویکردهای موجود در این زمینه را تحلیل کرد و انتظام بخشید؟ در این راستا هدف در این تحقیق شناخت قابلیت‌های انعطاف‌پذیری و تحلیل رویکردهای موجود بر اساس آن‌ها است تا بر اساس آن، بستر شفاف و روشنی از موضوع فراهم گردد. فرایند تحقیق با طرح مفاهیم و قابلیت‌ها در انعطاف‌پذیری آغاز می‌گردد و بر اساس مفهوم اولیه معرفی‌شده از قابلیت‌های سه‌گانه، رویکردهای سنتی و معاصر بررسی و تحلیل می‌شود. برای رسیدن به این هدف، در این تحقیق سه قابلیت «اتصال نرم»، «تنوع و تعدد مکان‌ها» و «مکان‌های چندعملکردی» مطرح می‌شود. در هر کدام از این سه قابلیت جنبه‌ای خاص از انعطاف‌پذیری مد نظر است: در قابلیت اول به چگونگی ارتباط، در قابلیت دوم به تعداد و مقیاس، و در قابلیت سوم به کیفیت و قابلیت‌های درونی حوزه‌های فضایی توجه می‌شود. از این رو می‌توان گفت نه‌تنها این سه قابلیت با هم تعارضی ندارند؛ بلکه با توجه هم‌زمان به هر سه قابلیت رویکردی جامع در زمینه انعطاف‌پذیری ایجاد می‌شود.