نقش فضای ارتباطی در دستیابی به واحدهای مسکونی انعطاف پذیر

مسکن انعطاف‌پذیر از موضوعاتی است که امروزه توجه معماران معاصر را به خود جلب کرده است. دستیابی به مسکنی که بتواند در طول چرخه زندگی پاسخ‌گوی نیازهای متعدد و متغیر کاربران باشد، از بعد اجتماعی و اقتصادی می‌تواند بسیاری از مسائل مسکن امروز را حل کند. فاکتورهای بسیاری در طراحی مسکن منعطف تاثیرگذار است. یکی از این فاکتورها فضای ارتباطی است که، بدون درنظرگیری درست آن، طراحی بسیار چالش‌برانگیز رخ می‌نماید. با توجه به اهمیت ‌انکارناپذیر این فضا در پلان‌های مسکونی، به منظور افزایش قابلیت انعطاف‌پذیری در طراحی مسکن، در این پژوهش تمرکز بر روی فضای ارتباطی است و رابطه آن با دیگر فضاهای واحد مسکونی در نمونه‌های شاخص تحلیل می‌شود. در پژوهش پیش‌ رو، ابتدا با استفاده از منابع کتابخانه‌ای، به بررسی جایگاه فضای ارتباطی در مسکن انعطاف‌پذیر و نظرات پیشگامان این مبحث پرداخته می‌شود. در گام بعدی، چندین نمونه از پلان های مسکونی تحلیل می‌گردد. به منظور ایجاد سلسله‌مراتب در تحلیل نمونه‌ها و با توجه به اینکه میزان پیچیدگی پروژه‌های مختلف از دیدگاه انعطاف‌پذیری یکسان نیست، در این پژوهش سطوح پیچیدگی تعریف و ترتیب بررسی نمونه‌های موردی بر آن مبنا (از ساده به پیچیده) تنظیم و نقش فضای ارتباطی در هریک از سطوح مختلف تحلیل می‌شود. درنهایت، با توجه به تحلیل‌های انجام‌شده، مجموعه‌ای از راهکارهای کلی از دیدگاه طراحی فضای ارتباطی در هریک از سطوح انعطاف‌پذیری بیان می‌شود. همچنین در‌می‌یابیم که سطوح مختلف پیچیدگی در فهم انعطاف‌پذیری کمک‌کننده است و آشنایی با سطوح ساده‌ترْ فرایند طراحی سطوح پیچیده‌تر را تسهیل می‌کند.