ترکیب گونه‌یی و پراکنش مکانی ماهیان در دریاچه‌ی سد درودزن، استان فارس

با مدیریت درست دریاچه های مصنوعی می توان از آن ها در تولید آب زیان نیز بهره گرفت. وارد کردن بچه ماهی هم اکنون رویکردی فراگیر در برنامه ریزی های سدها است. دریاچه ی سد درودزن از منابع اصلی آب آشامیدنی شیراز است، که مدیریت شیلات هر ساله بچه ماهی هایی از چند گونه ی مختلف از کپورماهیان را در دریاچه رها می کند. افزون برآن، چند گونه ی ماهی بومی رودخانه یی نیز در دریاچه رشد و زادآوری می کنند. هریک از گونه های ماهیان ممکن است ترجیح خاصی در انتخاب بخش هایی از دریاچه برای زیستگاه خود داشته باشد. برای بررسی امکان این ترجیح نمونه برداری از ماهیان دریاچه با دو تکرار در اسفند 1389 و مهر 1390 در سه مقطع رودخانه یی، میانه و دریاچه یی انجام شد. برای گرفتن انواع ماهیان از تورهای با چشمه ها ی 37 م م.، 57 م م. و 120 م م. استفاده شد. در آزمایشگاه شناسایی گونه، شمار نمونه های هر گونه در هر ایستگاه، و زیست سنجی ماهی ها (بیش ترین طول استاندارد، طول چنگالی، و بیش ترین طول کل و وزن) انجام شد. ماهی ها شامل شاه کولی جنوبی alburnus mossulensis، سیاه ماهی فلس درشت capoeta aculeate، سیاه ماهی فلس ریز capoeta damascina، حِمری carasobarbus luteus، کاراس carassius gibelio، کپور معمولی cyprinus carpio، و کپور نقره یی hypophthalmichthys molitrix بود. بخش های اصلی دریاچه ترکیب های کاملا متفاوتی از تجمع ماهی ها را نشان داد. همه ی این 7 گونه در بخش دریاچه یی دیده شدند، اما در بخش میانی تنها 3 گونه ی سیاه ماهی فلس درشت، سیاه ماهی فلس ریز و کپور معمولی پراکندگی داشتند. در بخش رودخانه یی تنها 3 گونه ی شاه کولی جنوبی، سیاه ماهی فلس درشت و کپور معمولی جا گرفته بودند. این ترجیح زیست گاهی می تواند به بهره گیری بهتر از دریاچه در آب زی پروری کمک کند.