اثر دفعات غذادهی بر شاخص های رشد، بازماندگی و ترکیب شیمیایی بدن میگوی رودخانه ای شرق Macrobrachium nipponense (De Haan,1849)

این مطالعه به منظور تعیین اثر دفعات غذادهی بر شاخص های رشد، ضریب تبدیل غذایی، بازماندگی و ترکیبات شیمیایی بدن در پرورش میگوی رودخانه ای شرق(macrobrachium nipponense) به مدت 56 روز انجام گردید. در این آزمایش تعداد 180 عدد میگو با میانگین وزنی 11/0± 40/1 گرم میانگین (± انحراف استاندارد) شمارش و در 12 مخزن شیشه ای 70 لیتری با حجم آبگیری 60 لیتر، شامل 4 تیمار و 3 تکرار در شرایط یکسان پرورشی (جیره غذایی و مقدار آن، شرایط فیزیکوشیمیایی آب، دوره نوری، تراکم کشت و 2 درصد غذادهی نسبت به وزن زی توده) بصورت کاملا تصادفی توزیع شدند و به ترتیب با دفعات مختلف 3، 4، 5 و 6 مرتبه در روز با جیره ثابت تجاری (پروتیین 50 درصد، چربی 13 درصد، خاکستر 12 درصد، رطوبت 12-10 درصد) غذادهی شدند. متوسط وزن نهایی، افزایش وزن و نرخ رشد ویژه بطور معنی داری در تیمار 5 بار غذادهی در روز نسبت به سایر تیمار ها بیشتر بود (05/0p < ) ولی اختلاف معنی داری در ضریب وضعیت بین تیمارها مشاهده نشد (05/0p > ). کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی در 5 بار غذادهی در روز بدست آمد و تیمارهای 4 و 5 بار غذادهی در روز به ترتیب با 8/1±80/68 و 5/2±60/77 درصد، بیشترین نرخ بازماندگی را داشتند. بالاترین درصد پروتیین (07/0± 86/12 درصد) و چربی (02/0 ± 46/3 درصد) بدن در تیمار با دفعات غذادهی 5 بار در روز مشاهده شد. نتایج بدست آمده مطلوبیت دفعات غذادهی 5 بار در روز را نشان داد که اختلاف معنی داری از نظر افزایش شاخص های رشد و نرخ بازماندگی، کاهش ضریب تبدیل غذایی و افزایش میزان پروتیین و چربی لاشه با سایر تیمارها داشت (05/0p < ).