ارزیابی سمیت سوسپانسیون آبی نانوذرات مگنتیت(Fe3o4) بر شاخص‌های زیستی آب شور (بارناکل) و آب شیرین (روتیفر)

با توجه به احتمال رهایش نانو ذرات به زیست بوم آبی، محدودیت گزارش های موجود و عدم شناخت صحیح از واکنش های زیستی احتمالی آن ها با زیستمندان آبزی، در پژوهش حاضر سمیت سوسپانسیون آبی نانو ذرات مگنتیت (fe3o4)در جانداران زئوپلانکتونی مدل چون لارو بارناکل amphibalanus amphitrite(شاخص آب شور) و روتیفرbrachionus rotundiformis (شاخص آب شیرین/ لب شور) ارزیابی گردید. برای این منظور غلظت های متوالی (0 ،10، 50، 100، 200، 500 میلی گرم در لیتر) از نانوذرات مگنتیت در پلیت های 24 خانه و در 5 تکرار تهیه شده و پس از معرفی زئوپلانکتون های مذکور (50 ناپلی بارناکل و20 نوزاد روتیفر به هر چاهک)، حساسیت نمونه ها به سمیت نانوذرات در بازه زمانی 12 تا 48 ساعت ارزیابی شد. نتایج در پژوهش حاضر نشان می دهد که اثرات سمیت نانو ذرات مگنتیت بر لارو ناپلیوس بارناکل و نوزادان روتیفر با افزایش غلظت و نیز با افزایش مدت زمان رویارویی روند افزایشی را به دنبال داشته است و تفاوت ها میان تیمار و گروه شاهد معنی دار بوده است (p<0/05). با این وجود، نرخ مرگ میر در بالاترین غلظت (mg/l 500) پس از 48 ساعت در بارناکل ها برابر 62% ( mg/l 466.5=lc50 ) و در روتیفرها 34% (mg/l1000ec50>) بوده است. صرفنظر از تفاوت های گونه ای بارناکل و روتیفر، بنابر نتایج بدست آمده نانو ذرات مگنتیت در گروه آلاینده های غیر سمی برای این دو جانور زئوپلانکتونی قرار می گیرند.