بررسی برخی عوامل لیمنولوژیک در سیستم های خاکی و بسته پرورش تیلاپیا oreochromis niloticus و oreochromis sp

از سال 1387 درمورد جنبه های مختلف آبزی پروری و زیستی ماهی تیلاپیا، پژوهش های مختلفی در مرکز تحقیقات ملی آبزیان آبهای شور انجام شده است. در مطالعه حاضر برخی عوامل غیرزیستی و زیستی استخرهای خاکی و حوضچه های سالنی پرورش تیلاپیا در سال 1395 بررسی شدند. در استخرهای خاکی، محدوده کمینه دمای آب 16.6-27.5 °c و بیشینه 20.5-31 °c، کمینه دمای هوا 2-27 °c و بیشینه 30-48 °c، اکسیژن محلول در صبح mg/l 2.11-10.19 و بعد ازظهر mg/l 7.06-14.64، ph صبح 8.97-10.9 و بعداز ظهر 9.04-13، عمق شفافیت 105-40 سانتیمتر، شوری ppt 7.94-8.82 و تراکم آمونیوم از کمتراز mg/l 0/05 تا mg/l 0/4 بود. فراوان ترین شاخه های فیتوپلانکتونی کلروفیت ها و دیاتومه ها، فراوان ترین شاخه زئوپلانکتونی روتیفرها و غالبترین ماکروبنتوزها شیرونومیدها بودند. بین مقدار ph با تراکم آمونیوم و طول و وزن بدن، دمای آب با طول بدن ماهیان همبستگی مستقیم معنی دار و بین اکسیژن محلول با دما و ph همبستگی معنی دار معکوس وجود داشت (p<0.05). در حوضچه های سالنی، محدوده دمای آب 24-29°c، کمینه دمای هوا 16-30°c و بیشینه 30-43 °c، اکسیژن محلول mg/l 1.65-8.38، ph آب 7.25-9.37، شوری ppt 7.7-7.94 و آمونیوم mg/l 0.16-5.0 بود. همبستگی بین شوری آب با طول و وزن بدن ماهیان مستقیم و معنی دار، بین اکسیژن محلول با دما و ph و اندازه طول کل بدن ماهیان معنی دار و معکوس بود (p<0.05). در استخرهای خاکی عملکرد رشد ماهیان تیلاپیای هیبرید قرمز مطلوب تر بود. تولید در استخرهای خاکی مزایایی ازجمله استفاده از زیتوده آب دارد اما پرورش در شرایط بسته مانند حوضچه های سالنی بدلیل امکان دو دوره پرورش در سال، تراکم بیشتر ذخیره سازی، حفظ آب و ملاحظات محیط زیستی، ترجیح دارد.