سنتز جاذب c14/fe3o4@sio2 و بررسی کارایی آن در حذف اورانیم از محلول‌های آبی و پساب واقعی با استفاده از ماده واسطه بنزامید

امروزه موضوع جداسازی و حذف اورانیم از لحاظ مسائل محیط‌زیستی، بهداشتی و استراتژیکی اهمیت فراوانی یافته است. این عنصر دارای کاربرد مهم و پرسودی است که پژوهشگران را به‌سمت شناسایی روش‌های حذف اورانیم همراه با احیای آن کشانده است. در این پژوهش با سنتز جاذب c14/fe3o4@sio2، و با ایجاد کمپلکس اورانیم بنزامید سعی در حذف اورانیم بر روی جاذبی با قابلیت احیای مناسب شد. ابتدا جاذب fe3o4@sio2 سنتز و توسط ماده‌ی تری‌اتوکسی‌سیلان اصلاح شد. ویژگی‌های فیزیکی جاذب توسط آنالیز sem و ftir بررسی شد. سپس آزمایش‌هایی در زمینه تاثیر سرعت اختلاط، زمان، قدرت یونی و قابلیت استفاده مجدد جاذب انجام گرفت. در نهایت کارایی این جاذب در حذف اورانیم از پساب واقعی مورد بررسی قرار گرفت. آنالیز sem و ftir تاییدکننده سنتز و اصلاح موفق جاذب fe3o4@sio2 بودند. اگرچه بر اساس آنالیز آماری، سرعت اختلاط و قدرت یونی همانند زمان عواملی موثر بر کارایی جاذب محسوب می‌شوند، اما تنها سبب افزایش 5 درصد و کاهش 17 درصد راندمان حذف همزمان با افزایش سرعت اختلاط تا 250 و قدرت یونی تا 5/1 مولار شدند. بالاترین راندمان حذف اورانیم در پساب سنتتیک 97 درصد بود که در پساب واقعی به 49 درصد کاهش یافت. جاذب c14/sio2_fe3o4 با برخورداری از هسته مغناطیسی و سطحی مقاوم، علاوه بر جداسازی آسان و توانایی قابلیت استفاده مجدد بالا، دارای تاثیرپذیری اندک از تغییر سرعت اختلاط و قدرت یونی است و قابلیت بالایی در حذف اورانیم از پساب واقعی دارد.