تاثیر تحریک جریان مستقیم الکتریکی از روی جمجمه در بیماران مبتلا به اختلال زبان‏پریشی ناروان

زمینه و هدف: زبان‏پریشی یک نشانه رایج بعد از سکته نیمکره چپ است. این افراد اغلب بهبودی ناکاملی را علی‏رغم گفتاردرمانی فشرده تجربه می‏کنند. تحریک مستقیم الکتریکی مغز روشی برای تحریک نواحی مختلف مغز در بیماران نورولوژیک و روانپزشکی است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر این نوع تحریک بر بهبودی توانایی نامیدن، حافظه فعال و بهره زبان‏پریشی در بیماران زبان‏پریش ناروان و دوام اثرات آن بود.روش بررسی: در این مطالعه مداخله‏ای 10 بیمار زبان‏پریش ناروان متعاقب سکته انتخاب شدند. امتیاز های بهره زبان‏پریشی، نامیدن تصاویر و حافظه فعال آنها در چهار نوبت زمانی قبل و بعد از درمان ساختگی، بعد از درمان و دو ماه پس از درمان مورد مقایسه قرار گرفت. هر بیمار 10 جلسه تحریک الکتریکی ساختگی به‏مدت 20 دقیقه و 10 جلسه تحریک آندی و کاتدی با 2 میلی‏آمپر، 20 دقیقه در قشر پیش‏پیشانی پشتی طرفی دریافت کرد. تحلیل داده‏ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه‏گیری‏های مکرر و آزمون ناپارامتریک فریدمن صورت پذیرفت.یافته‏ها: امتیاز آزمون‏های نامیدن و حافظه فعال در بیماران زبان‏پریش ناروان بلافاصله بعد از درمان(p < 0/05) و دو ماه بعد از درمان(p < 0/05) در مقایسه با تحریک الکتریکی ساختگی به‏طور معنی‏داری افزایش پیدا کرد، اما در بهره زبان‏پریشی بهبودی معنی‏داری مشاهده نشد.نتیجه‏گیری: به نظر می‏رسد تحریک الکتریکی مستقیم از روی جمجمه باعث بهبودی پایداری در توانایی نامیدن و حافظه فعال بیماران زبان‏پریش ناروان می‏شود و می‏تواند در برنامه توانبخشی این بیماران مورد استفاده قرار گیرد.