روش‏های تشخیص آسیب ویژه زبان

زمینه و هدف: آسیب ویژه زبان از شایع‎ترین اختلالات زبانی دوران رشد است که به‎واسطه وجود ناهمگونی‏های فراوان در پروفایل زبانی جمعیت مبتلا و هم‎پوشانی علایم این اختلال با سایر اختلالات زبانی رشدی، تشخیص آن توسط محققان و درمانگران مختلف با دشواری‎هایی همراه است. هدف از این مطالعه، مروری بر معیارهای تشخیصی ارایه شده در مطالعات مختلف، بحث‏های مطرح شده در تشخیص و معرفی دقیق‎ترین روش‏های تشخیصی موجود بود.روش بررسی: در این مطالعه، مقالات منتشر شده در فاصله سال‏های 1980 تا 2012 درباره شیوه‎های تشخیص کودکان پیش‎دبستانی مبتلا به آسیب ویژه زبان از کودکان هنجار در بانک‎های اطلاعاتی pubmed، google scholar، cochran library، web of science، proquest، springer، oxford، science direct، ovid، iran medex و magiran با استفاده از کلمات کلیدی مرتبط با آسیب ویژه زبان، شناسایی و تشخیص، آزمون‏های استاندارد و آزمون‏های رشد زبان مورد بررسی قرار گرفته‎اند.نتیجه‏گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می‏دهد که بر خلاف توافق عمومی متخصصان و درمانگران بر معیارهای استثنا کردن که یکی از اجزا فعالیت‏های تشخیصی آسیب ویژه زبان است، توافق نظر عمومی در مورد معیار دیگر یعنی معیارهای شمول وجود ندارد و در مطالعات مختلف، معیارهای متفاوتی مورد استفاده قرار گرفته‏اند که به‏طور کلی قابل تقسیم به دسته‏های قضاوت بالینی درمانگر، معیارهای مبتنی بر عدم انطباق، آزمون‏های استاندارد و نشانگرهای بالینی و نشانگرهای حاصل از گفتار خودانگیخته هستند. در این مطالعه، مزیت‏ها، معایب و کاربرد بالینی هر شیوه مورد بحث قرار گرفته است.