دیپلماسی فرهنگی از دریچه نواشاعه‌گرایی تاثیرات فناوری اطلاعات بر دیپلماسی فرهنگی

دیپلماسی فرهنگی به عنوان یک ابزار کارآمد و قابل انعطاف در سیاست خارجی، زمینه ساز ارتقای سطح مناسبات میان دولت‌ها و به تبع آن افزایش تفاهم میان ملت‌ها و ایجاد صلح و ثبات بین‌المللی است. این ابزار مهم، از طریق گسترش مبادلات فرهنگی- هنری، توسعه همکاری‌های علمی- آموزشی، تعامل نخبگان جوامع، آموزش زبان، رفع موانع زبانی و...، بسترهای مناسب درک متقابل جوامع بشری از یکدیگر را فراهم می آورد. امروزه با ناکارآمدی راهکارهای الزاما «قدرت محور» در حل چالش ها و مناقشات جهانی و برقراری امنیت بین المللی، نیاز به استفاده از این پدیده بیش از پیش در میان دولت‌ها احساس می شود. اما از آنجا که با تحولات شگرف در عرصه فناوری اطلاعات و ارتباطات، مفهوم «دیپلماسی فرهنگی» نیز دستخوش تغییر گردیده و متولیان مسایل فرهنگی را ملزم به بازتعریف این مهم نموده است، ‌مقاله پیش رو بر آن بوده تا ضمن ارایه تحلیلی بدیع از دگرگونی در وضعیت نقل و انتقال پدیده های فرهنگی، با نگاهی معطوف به تحولات عصر حاضر و لحاظ نمودن مولفه های تکنولوژیک، آرایشی جدید از یک دیپلماسی فرهنگی کارآمد را به معرض نمایش گذارد و بدین‌مننظور، با معرفی رهیافتی ابتکاری و روزآمد، برگرفته از مکتب اشاعه-گرایی؛ (نواشاعه گرایی)، به این مقوله پرداخته و تاثیر متغیرهای نوین بر دیپلماسی فرهنگی را در چارچوب این تیوری مورد ارزیابی قرار داده است. بررسی نقش دولت‌ها در مراودات فرهنگی، کارکرد پارامتر قدرت در اشاعه فرهنگ‌ها و لزوم توجه به حفظ توازن در استفاده از ابزارهای فرهنگی. به‌منظور اجرای بهینه سیاست خارجی و کسب منافع ملی، ازجمله مباحث دیگر این پژوهش است.