بررسی نظام حقوقی انرژی‌های تجدیدپذیر ایران از منظر دیپلماسی و تغییرات آب و هوایی

امروزه با توجه به مشکلات فزآینده در جهت دستیابی به توسعه همگانی، توسعه پایدار در اولویت بسیاری از کشورها قرار گرفته‌است. در این راستا کشورها برای تحقق اهداف توسعه پایدار باید بتوانند ضمن توسعه اقتصادی و اجتماعی، برنامه‌های سازگار با محیط‌ ‌‌زیست را نیز در سیاست‌های خود لحاظ نمایند. جهان در آینده با بحران انرژی مواجه خواهد بود و از این‌رو جایگزینی سیستم فعلی با انرژی‌های تجدیدپذیر ضرورت دارد. از سوی دیگر، چنان چه روند فعلی استفاده از سوخت‌های فسیلی ادامه یابد، پیامدهای منفی ناشی از انتشار آلاینده‌ها و افزایش گازهای گلخانه‌ای، موجب تسریع فرآیند تغییرات آب و هوا و تشدید پدیده گرمایش زمین خواهد شد. به علاوه، افزایش تقاضا برای سوخت‌های فسیلی و اتمام قریب‌الوقوع این منابع از جمله عوامل ضرورت توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر است. یکی از اقدامات اساسی در حوزه محیط‌زیست بین‌الملل، برگزاری کنفرانس جهانی تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد (unfccc) و به تبع آن برگزاری نشست توافق‌نامه آب و هوایی پاریس (cop21) بوده که یکی از اهداف اساسی آن اقدام دولت‌ها برای جایگزینی سوخت‌های فسیلی با انرژی‌های تجدیدپذیر عنوان شده‌است. بنابراین مطالعه وضعیت و الزامات انرژی‌های تجدیدپذیر به منظور اجرای تعهدات بین‌المللی، جز مواردی است که در دستورکار دولت‌ها قرار می‌گیرد. لذا در این پژوهش، نحوه مشارکت دولت جمهوری اسلامی ایران به منظور پیوستن به موافقت‌نامه پاریس از طریق توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر مورد بررسی قرار گرفته‌است. یافته‌های این پژوهش حاکی از آن است که ایفای تعهدات در موافقت نامه مذکور مستلزم ملاحظات فنی و مالی برای توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر خواهد‌بود.