جایگاه اتحادآکوس در سیاست خارجی ایالات متحده در قبال چین و پیامد‌های آن

امروزه منطقه ایندو-پاسیفیک به عرصه قدرت‌نمایی ایالات‌متحده و چین به ویژه بعد از خروج آمریکا از افغانستان تبدیل شده‌ است. ادراک تصمیم‌گیرندگان آمریکایی این است که تداوم خیزش چین می‌تواند تهدید مستقیمی را در بلندمدت در برابر موقعیت هژمونیک این کشور ایجاد نماید. امضای پیمان آکوس بین سه کشور آمریکا، بریتانیا و استرالیا که برای‌ اولین ‌بار ‌به ‌یک ‌کشور غیرهسته‌ای ‌اجازه ‌داشتن ‌زیردریایی ‌هسته‌ای‌ می‌دهد، گویای راهبرد «بازداردگی چند جانبه» آمریکا در برابر تهدید چین است. مقاله حاضر تلاش دارد با توجه به رسمیت شناختن آشکار آکوس به عنوان یک «توافق نامه امنیتی»، جایگاه و ضرورت استراتژیک آن را در راهبرد امنیتی آمریکا مورد مطالعه قرار دهد و در عین حال اهمیت این توافق را برای بریتانیا و استرالیا توضیح دهد. این مقاله به روش کیفی مبتنی بر تحلیل توصیفی به دنبال پاسخ به این سوال اصلی است که توافق نامه آکوس چه جایگاهی در راهبرد امنیتی ایالات‌متحده دارد؟ فرضیه مقاله این است که «توافق نامه آکوس با احاله بخشی از مسئولیت مهار چین به بریتانیا و ایجاد زمینه برای موازنه گری مستقیم استرالیا، در چارچوب راهبرد کلان موازنه گری از دور ایالات متحده در قبال چین تعریف می‌گردد». شیوه جمع‌آوری داده‌ها به صورت کتابخانه‌ای، استفاده از مجلات تخصصی و سایت های معتبر اینترنتی بوده است.