اثربخشی روان درمانی وجودی بر افزایش تاب‌آوری زنان نابارور

زمینه و هدف: تشخیص ناباروری به خصوص برای زنان با مشکلات بسیاری همراه است. یکی از راهبردهایی که می‌تواند در کاهش پریشانی روانشناختی زنان نابارور موثر باشد، تاب‌آوری است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان درمانی وجودی در افزایش تاب‌آوری زنان نابارور بود. روش بررسی: روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان نابارور شهر دهدشت در تابستان 1393 تشکیل دادند. افراد نمونه در وهله نخست به طور نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و پس از تکمیل پرسشنامه تاب‌آوری و کسب حدنصاب لازم برای ورود به تحقیق با استفاده از نمونه گیری تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل (8 نفر برای هر گروه) گمارده شدند. گروه آزمایش طی 8 جلسه در معرض روان درمانی وجودی به صورت گروهی قرار گرفتند، اما گروه کنترل، مداخله ای دریافت نکردند. داده های گردآوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش تفاوت معنی‌داری وجود داشت و روان درمانی وجودی به طور معناداری تاب آوری در زنان نابارور را افزایش داد (01/0p<). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که روان درمانی وجودی می‌تواند باعث افزایش تاب‌آوری در زنان نابارور شود، لذا انجام مداخلات بر اساس این رویکرد می‌تواند در ارتقاء سلامت روان مفید باشد.