ارزیابی سطح سرمی منیزیم در بیماران دیابتی تیپ دو شهرستان گرگان

مقدمه و هدف: در مطالعات مختلف گزارش شده که دیابت منجر به اختلالاتی در سطوح پلاسمایی بعضی از عناصر معدنی کمیاب(‌ضروری) مانند منیزیم می شود و خود منیزیم نیز در پاتوژنز و پیشرفت دیابت موثر است. هدف از این مطالعه بررسی میزان سرم و ارتباط آن با برخی شاخص های فردی در افراد دیابتی تیپ دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهرستان گرگان بوده است. مواد و روش ها: این یک مطالعه توصیفی - تحلیلی به صورت مقطعی است که پس از انجام یک مطالعه مقدماتی در کلینیک دیابت گرگان و تعیین حجم نمونه با توجه به فرمولهای آماری، طی سه ماهه تابستان 1382 در بیماران دیابتی تیپ دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت گرگان به صورت نمونه گیری تصادفی آسان( بیمارانی که حاضر به شرکت در مطالعه بودند پس از دادن رضایت کتبی تا رسیدن به حجم نمونه مورد نظر وارد مطالعه شدند)‌انجام شد. پس از پرکردن پرسشنامه حاوی مشخصات فردی به آزمایشگاه ارجاع داده شده و با گرفتن 5 سی سی خون وریدی به صورت ناشتا، سطح متوسط منیزیم سرمی به روش اسپکتروفتومتری و سطح هموگلوبین گلیکوزیله نیز به عنوان شاخص گلیسمیک به روش کالریمتری اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمونهای کای دو، تی دانشجویی و تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها:‌سطح متوسط منیزیم سرم در افراد مورد مطالعه 96/0+-63/1 میلی گرم در دسی لیتر بوده و در 43 نفر(8/47درصد) از مراجعه کنندگان سطح منیزیم سرم کمتر از نرمال بود. بیشترین افراد دچار هیپومنیزیمی (8/69 درصد) در گروه سنی 60-41 سال بودند. سطح سرمی منیزیم در دو جنس تفاوت آماری معنی داری نداشت، در افراد دارای سطح سوادبالاتر از دیپلم، میانگین منیزیم سرمی پایین تر بود. نتیجه گیری: با توجه به درصد بالای هیپومنیزیمی در افراد دیابتی تیپ دو مورد مطالعه پیشنهاد می گردد به بیماران دیابتی راجع به مصرف منابع غذایی حاوی منیزیم مانند؛ سبزیجات، غلات و دانه ها و غذاهای دریایی آموزشهای لازم داده شود.