مقایسه اثرات بی دردی افزودن اپی نفرین، میدازولام و مخلوط میدازولام و نئوستیگمن به لیدوکائین در بی حسی نخاعی برای عمل جراحی رزکسیون پروستات از راه شکم

زمینه و هدف: تسکین درد در حین عمل جراحی و پس از آن از وظایف مهم متخصصین بیهوشی می باشد. بی دردی منطقه ای که پس از تزریق داروهای مسکن به داخل فضای ساب آراکنوئید حاصل می شود نسبت به بی حسی موضعی یا بی دردی سیستمیک عوارض کمتری داشته و بی دردی طولانی تر و با کیفیت بالا ایجاد می کند. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات بی دردی افزودن اپی نفرین، میدازولام و مخلوط میدازولام و نئوستیگمین به لیدوکائین در بی حسی نخاعی برای عمل جراحی رزکسیون پروستات از راه شکم می باشد. مواد و روش ها: این تحقیق یک کارآزمایی بالینی دو سوکور تصادفی بوده که در بیمارستان دکتر شریعتی فسا در سال 1383 انجام شد. تعداد 90 بیمار کاندید عمل جراحی انتخابی پروستات از راه شکم که در کلاس 1 و 2 تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا بودند به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. در گروه یک 100 میلی گرم لیدوکائین 5 درصد بعلاوه 5 میکروگرم اپی نفرین، درگروه دو 100 میلی گرم لیدوکائین 5 درصد بعلاوه 2 میلی گرم میدازولام و در گروه سه 100 میلی گرم لیدوکائین 5 درصد بعلاوه 1 میلی گرم میدازولام توام با 25 میکروگرم نئوستیگمین در فضای ساب آراکنوئید تزریق گردید. سپس مدت زمان بی دردی و عوارض نئوستیگمین در فضای ساب آراکنوئید تزریق گردید. سپس مدت زمان بی دردی و عوارض همراه نظیر تهوع و استفراغ، دپرسیون تنفسی و خواب آلودگی حین عمل و تا 24 ساعت پس از عمل ثبت گردید. داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: مدت زمان بی دردی در گروه یک 59/11+-20/130 دقیقه، در گروه دو 90/30+-60/321 دقیقه و در گروه سه 34/53+-8/1417 دقیقه مشاهده شد. میزان بروز تهوع و استفراغ در گروه یک 5/6 درصد، در گروه دو 6 درصد و در گروه سه 4/19 درصد گزارش شد. خواب آلودگی و دپرسیون تنفسی در هر سه گروه گزارش نشد. نتیجه گیری: با تجویز داخل نخاعی چند دارو که از محل های مختلف در مسیر درد عمل کرده و باعث کاهش درد می شوند، میتوان طول مدت بی دردی را افزایش داد، به طوری که با مصرف 25 میکروگرم نئوستیگمین همراه 2 میلی گرم میدازولام همراه با لیدوکائین نخاعی بی دردی در حدود 24 ساعت در بیماران ایجاد شده، در حالی که مهترین عارضه تهوع و استفراغ بود که با تزریق داروهای ضد تهوع و استفراغ قابل کنترل بود.