اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک به شیوه گروهی بر خودکارآمدی مقابله با مشکلات در افراد سوء مصرف کننده مواد

زمینه و هدف: مشکلات ناشی از سوء مصرف مواد در بین مصرف کنندگان باعث کاهش خودکارآمدی جهت مقابله با مشکلات جسمی، اجتماعی و روانشناختی می‌شود. بنابراین هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر خودکارآمدی مقابله با مشکلات در افراد مراجعه کننده به مراکز اقامتی و نیمه اقامتی ترک اعتیاد در شهر یاسوج بود. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی می‌باشد. جامعه آماری را کلیه بیماران وابسته به مواد مخدر مراجعه کننده به مراکز اقامتی و نیمه اقامتی ترک اعتیاد شهر یاسوج در سال 13951394 تشکیل دادند، تعداد 40 بیمار به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل گمارده شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی مقابله با مشکلات، چسنی و همکاران بود. مداخله گروهی رفتار درمانی دیالکتیک روی گروه آزمایش طی 8 جلسه یک ساعت و نیم به صورت یک بار در هفته اجرا شد، اما هیچ‌گونه مداخله‌ای بر روی گروه کنترل صورت نگرفت. پس از پایان مداخله از هر دو گروه(آزمایشی و کنترل) پس‌آزمون به عمل آمد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تحلیل کوواریانس تک متغیره تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین و انحراف ‌معیار نمره پیش‌آزمون خودکارآمدی مقابله با مشکلات در گروه آزمایش17.70 ±80.35 و در گروه کنترل 4.64 ±76.70 بود. هم‌چنین میانگین و انحراف‌ معیار نمره پس‌آزمون خودکارآمدی مقابله با مشکلات در گروه آزمایش 26.48 ±122.25 و در گروه کنترل 4.09 ±77.00 بود. یافته‌ها نشان داد رفتاردرمانی دیالکتیک به شیوه گروهی، منجر به افزایش خودکارآمدی مقابله با مشکلات گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد(p<0.001). نتیجه‌گیری: رفتاردرمانی دیالکتیکی می‌تواند باعث افزایش خودکارآمدی مقابله با مشکلات بیماران بستری در مراکز ترک اعتیاد مورد استفاده قرار گیرد. هم‌چنین متخصصان حیطه سلامت روان می‌توانند از این درمان به عنوان یک راهکار درمانی موثر در درمان سایر مشکلات روانشناختی بیماران مبتلا به سوء مصرف مواد بهره ببرند.

The Effectiveness of Group Dialectical Behavior Therapy on Self- Efficacy to Deal with the Problems in Substance Abuse Disorder

Background aim: Problems caused by substance abuse among consumers reduce selfefficacy to deal with physical, social and psychological problems. Therefore, the aim of this study was to determine the effectiveness of dialectical behavioral therapy as a group on the selfefficacy of coping with problems in people referring to residential and semiresidential centers for addiction quitting in Yasuj city. Methods: The present research was a clinical trial study. The statistical population consisted of all drugdependent patients referring to residential and semiresidential addiction treatment centers in Yasuj city in 20152016. 40 patients were selected by available sampling method and randomly assigned to two experimental and control groups. The tools used in this study included a selfefficacy questionnaire to deal with the problems of Chesney et al. Dialectical Behavioral Therapy interventions were performed on the experimental group at 8 sessions of one hour and a half once a week, but no interventions were performed on the control group. After the intervention, both experimental (experimental and control) groups were tested. Data were analyzed using SPSS 23 software and statistical tests of covariance analysis. Results: The mean and deviation of the pretest score of the selfefficacy test were 80.17 ± 35.80 in the experimental group and 76.70 4 4.64 in the control group. Also, the mean and deviation of the posttest selfefficacy test scores were 12.26 48 26.48 in the experimental group and 77.7 09 4.94 in the control group. The findings indicated that dialectical behavioral therapy, as a group, led to an increase in the selfefficacy of coping with the experimental group compared to the control group (p <0.001). Conclusion: Dialectical behavioral therapy can increase the effectiveness of coping with the problems of hospitalized patients in addiction treatment centers. Furthermore, mental health professionals can use this treatment as an effective treatment strategy in treating other psychological problems of patients with substance abuse.