تاثیر آموزش گروهی رابطه درمانی والد کودک به مادران بر کاهش احساس تنهایی دختران کم شنوا

زمینه و هدف: کم شنوایی کودکان یکی از ناتوانی هایی است که پیامدهای روانشناختی نامطلوبی برای کودک و والدین او به همراه دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین و بررسی تاثیر آموزش گروهی مبتنی بر رابطه درمانی والد کودک به مادران بر کاهش احساس تنهایی دختران کم شنوا انجام شد. روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با گروه کنترل و پیش‌آزمون پس‌آزمون بود. جامعه این پژوهش، دانش‌آموزان دختر کم شنوا مقطع ابتدایی مدرسه ناشنوایان باغچه بان 2 شهر تهران در 1394 سال بودند. نمونه‌ها 16 نفر دانش‌آموز کم شنوا بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در دو گروه 8 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. قبل و بعد از مداخله دانش‌آموزان هر دو گروه به وسیله مقیاس احساس تنهایی آشر و همکاران مورد ارزیابی قرار گرفتند. آموزش مبتنی بر رابطه درمانی والد کودک در 10 جلسه دو ساعته برای مادران دانش‌آموزان گروه آزمایش ارایه شد، در حالی که مادران دانش‌آموزان گروه کنترل تا پایان مرحله پس‌آزمون، بسته آموزشی را دریافت ننمودند. داده ها به وسیله آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس حاکی از آن بود که آموزش گروهی مبتنی بر رابطه درمانی والدکودک به مادران بر کاهش احساس تنهایی در دختران کم شنوای گروه تحت مداخله موثر بوده است. میانگین نمرات احساس تنهایی برای گروه آزمایش در پیش آزمون 47.38 و در پس آزمون 40.25 به دست آمد. برای گروه کنترل نیز این نمره در پیش‌آزمون 48.00 و در پس‌آزمون 49.25 به دست آمد. همان‌طور که ملاحظه می شود نمرات آزمودنی‌های گروه آزمایش در متغیر پژوهش در پس‌آزمون تغییراتی داشته‌اند. با توجه به نتیجه تحلیل کوواریانس تک متغیری است، مقدار f برای احساس تنهایی(25.53=f و 0.01>p) نشان می دهد که اثر آموزش مبتنی بر رابطه درمانی والدکودک معنی دار است، بدین معنا که پس از محاسبه اثر پیش آزمون، تفاوت ایجاد شده در نمرات دو گروه در میزان احساس تنهایی معنی‌دار است. مجذور اتا نیز نشان می دهد که 66 درصد از تغییرات به وجود آمده ناشی از اثر مداخله آموزشی است. نتیجه‌گیری: آموزش گروهی به شیوه cprt به مادران بر کاهش احساس تنهایی دختران کم شنوا در گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد موثر بوده است. آموزش مبتنی بر رابطه درمانی والدکودک یک روش مفید و اقتصادی برای کاهش مشکلات و ارتقاء کیفیت رابطه والد کودک است و می تواند به عنوان یک روش توانبخشی مبتنی بر خانواده به کار گرفته شود. هم‌چنین پژوهش‌هایی که به طور مستقیم در راستای نتایج این مطالعه باشند، یافت نشد، اما یافته‌های بسیاری از جمله پژوهش‌های یوئن، لندرث و باگرلی، توفام و همکاران، گلازر والدمن و همکاران و بسیاری از پژوهش‌های دیگر با پژوهش حاضر هم‌سو می‌باشد.

The Effect of Group Training Parent-Child Relationship Therapy (CPRT) for Mothers on Reducing Feeling of Loneliness among Girls with Hearing Impairment

Background aim: Hearing impairment of children is one of the disabilities which is accompanied by unpleasant psychological consequences for the child and his/her parents. The present research was aimed at investigating the effect of group training of parentchild relationship therapy (CPRT) for mothers to reduce the feeling of loneliness among daughters with hearing impairment. Methods: The present study was an applied research type which was conducted by semiexperimental method with pretestposttest with control group design. The research population included all female students with hearing impairment in primary deaf school of BaghchehBan 2 in Tehran, 2015. The sample included 16 students with hearing impairment who were selected via available sampling method and were assigned into two eightsubject groups of experiment and control by random assignment method. Before and after the intervention, the students of both groups were assessed by Asher and colleagues rsquo; loneliness scale (1986). Group training based on parentchild relationship therapy was delivered to mothers of the students of the experiment group in 10 2hour sessions while the mothers of the students in the control group didn rsquo;t receive the training package until the end of the posttest phase. The data were analyzed through univariate analysis of covariance in SPSSv20. Results: Results of the covariance analysis indicated that group training based on parentchild relationship therapy for mothers was effective in reducing loneliness among girls with hearing impairment in the experiment group. Mean scores of loneliness for the experimental group were 47.38 in the pretest and 40.25 in the posttest. For the control group this score was 48.00 in pretest and 49.25 in posttest. As evident, the scores of the experimental group in the posttest changed. According to the results the covariance analysis is univariate. The F value for Loneliness (F=25.53, p<0.01) indicates that the effect of training of parentchild relationship therapy is significant, meaning that after calculating the pretest effect, difference in Loneliness between both groups was significant. Eta chisquare also shows that 66% of the changes were due to the effect of training intervention. Conclusion: Group training based on childparent relationship therapy(CPRT) to mothers was effective in reducing the loneliness of hearingimpaired daughters in the intervention group compared to the control group. Furthermore, CPRT is an economic and helpful method for reducing problems and enhancing the quality of the parentchild relationship and it can be used as a familybased rehabilitation method. However, No studies were found directly in line with the results of this study, nevertheless, many findings including those of Yuen, Landreth Baggerly, Topham et al., GlazerWaldman et al., and others, are consistent with the present study.