تاثیر نانوذرات سریم اکسید در مدل رتی آرتریت روماتوئید

زمینه و هدف: پژوهش‌های قبلی نشان داده که نانوذرات اکسید سریم(ceo2nps) ظرفیت فارماکولوژیک بالایی به دلیل ماهیت آنتی‌اکسیدان و ضد التهابی دارد. آرتریت روماتوئید یک بیماری خودایمنی مزمن و سیستمیک با علت ناشناخته است. هدف از این مطالعه تعیین و تاثیر نانوذرات سریم اکسید در مدل رتی آرتریت روماتوئید بود. روش بررسی : در این مطالعه تجربی، تعداد 40 سر رت ویستار در محدوده وزنی 90 تا 110 گرم از مرکز حیوانات آزمایشگاهی دانشکده دامپزشکی دانشگاه ارومیه تهیه گردید. رت‌ها به صورت تصادفی به چهار گروه مساوی؛ سالم، مبتلا به ra ، مبتلا و تحت درمان با نانوذرات اکسید سریوم(30 میلی‌گرم بر کیلوگرم خوراکی، روزانه) و مبتلا و تحت درمان با متوتروکسات(1 میلی‌گرم بر کیلوگرم خوراکی، هفتگی)تقسیم شدند. آرتریت روماتوئید به وسیله تزریق داخل کف پایی(0.1 میلی‌لیتر) ادجوانت کامل فروند القا شد. درمان در زمانی که رت‌ها علایم التهاب در مفصل تارسوس را نشان دادند(روز 8) شروع شد و تا زمان کشتار رت‌ها در روز 28 ادامه یافت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه و تست توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: نانوذرات اکسید سریم دارای اثر ضدالتهاب مناسبی در جهت کاهش شدت التهاب کف پا در یک الگوی برابر با متوتروکسات بود(0.27=p). سطح برداشت نوترال رد در جمعیت سلول‌های فاگوسیتیک خون محیطی و سطح خونی میلوپراکسیداز در گروه مبتلا و دریافت کننده اکسید سریم به ترتیب به میزان(0.08 ±0.76 و 1.99 ±10.39 میلی‌مول بر میلی‌لیتر)بود که به طور معنی‌داری از همین سطوح در گروه دریافت کننده متوترکسات(0.07 ±0.98 و 2.59 ±19.2 میلی‌مول بر میلی‌لیتر) کمتر بود(0.05>p). به طور بلعکس سطح خونی نیتریک اکساید در گروه مبتلا و دریافت کننده متوترکسات(12.18 ±137.81میکرومول) کاهش بیشتری را نسبت به گروه مبتلا و دریافت کننده نانوذرات اکسید سریم(13.29 ±165.9 میکرومول) نشان داد(0.05>p). شدت کاهش انفجار تنفسی(0.09=p) و هم‌چنین کاهشcrp(0.13=p) در هر دو گروه درمانی تفاوت معنی‌داری را نشان نداد. مهم‌تر این که بر خلاف متوتروکسات، شدت تکثیر لنفوسیتی در رت‌های مبتلا به آرتریت و درمان شده با اکسید سریم نسبت به رت‌های مبتلا و بدون درمان کاهش معنی‌داری نیافت(0.13=p). نتیجه‌گیری: با توجه به بهبود سیمای بالینی و آزمایشگای رت‌های مبتلا،به نظر می رسد که درمان با نانوذرات اکسید سریم می‌تواند به عنوان راهکاری سودمند در بهبود التهاب ناشی از آرتریت روماتوئید مطرح باشد.

The Effects of Cerium Oxide Nanoparticles on the Rat Model of Rheumatoid Arthritis

Abstract Background aim: Previous studies have shown that cerium oxide nanoparticles (CeO2NPs) have high pharmacological capacity due to their antioxidant and antiinflammatory properties. Rheumatoid arthritis is a chronic and systemic autoimmune disease of unknown etiology. The aim of this study was to determine and effect of cerium oxide nanoparticles in rheumatoid arthritis model. Methods: In the present experimental study, 40 Wistar rats weighing 90 to 110 g were collected from the laboratory animal center of the Faculty of Veterinary Medicine, Urmia University. Rats were randomly divided into four equal groups of healthy, RA affected and treated with Serium Oxide Nanoparticles(30 mg/kg oral, daily) and treated with Methotrexate(1 mg/kg oral, weekly). Rheumatoid arthritis was induced by Freund's complete adjuvant injection(0.1ml). Treatment was started when the rats exposed inflammatory symptoms in the tharsus joint (day 8) and continued until day 28 of the rats rsquo; slaughter. Data were analyzed using oneway ANOVA and Tukey tests. Results: Cerium oxide nanoparticles had a good antiinflammatory effect to reduce the severity of footpad inflammation in a pattern similar to methotrexate (p=0.27). The level of neutral red uptake in the peripheral blood phagocytic cell population and the blood level of myeloperoxidase in the treated and cerium oxide groups were 0.76 0 0.08 and 10.39 plusmn; 1.99 mmol / ml, respectively. Significantly lower levels were observed in the methotrexate group (0.98 0 0.07 and 19.2 2 2.59 mmol / ml) (p<0.05). Conversely, blood levels of nitric oxide in the methotrexate treated and recipient group (137.81 plusmn;12.18 mu;M)) exhibited a greater decrease than that of the cerium oxide nanoparticles (165.9 13 13.29 mmol). / 0> p). There was no significant difference in severity of respiratory burst (p = 0.09) and CRP (p=0.13) in both treatment groups. Most importantly, unlike methotrexate, the intensity of lymphocyte proliferation in rats with arthritis treated with cerium oxide did not decrease significantly (p=0.13). Conclusion: Due to the improved clinical and experimental appearance of affected rats, it seemed that, treatment with CeO2NPs is a promising strategy to improve the inflammation in a rat model of RA.