تاثیر خنده درمانی بر شدت و نواحی درد در سالمندان

زمینه و هدف: شیوع درد در سالمندان مقیم خانه های سالمندان 72 درصد است که باعث تنهایی، افسردگی و ناتوانی می‌شود. درمان دارویی در سالمندان به دلیل مخاطرات آن توصیه نمی شود. خنده درمانی یکی از درمان های طب مکمل است که از تکنیک حواس پرتی استفاده می کند، لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر خنده درمانی بر شدت و نواحی درد سالمندان انجام شد. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی می‌باشد، که شامل 55 سالمند در دو خانه سالمندان مشابه در شهر مشهد سال 1395 انجام شد. نمونه‌گیری با توجه به معیارهای ورود به روش در دسترس و تخصیص به طور تصادفی در دو گروه مداخله (28 نفر) و کنترل (27 نفر) صورت گرفت. شدت درد با پرسشنامه تعدیل شده آلمانی کوتاه درد، قبل جلسه اول و بعد از هر شش جلسه و نواحی درد نیز قبل جلسه اول و بعد جلسه ششم خنده‌ درمانی در هر دو گروه اندازه گیری شد. خنده درمانی به مدت 6 هفته، هر هفته یک جلسه 60 دقیقه ای انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری من ویتنی، فریدمن و تی زوجه و مک نمار تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی در مطالعه 5.1 ± 73.9 سال بود. شدت درد در حال حاضر قبل از مداخله در دو گروه همگن بود(0.965=p)، اما بعد هر جلسه در گروه مداخله به صورت معنی داری کمتر از کنترل بود (0.001>p). تعداد نواحی درد بعد از 6 جلسه، در گروه مداخله به طور معنی‌داری کمتر از کنترل بود(0.005=p). فراوانی نواحی درد بعد از 6 جلسه در دو گروه، تفاوت معنی‌داری ندارد(0.05

The Effect of Laughter Therapy on Severity and Sites of Pain Among the Elderly

Background aim: The prevalence of pain in nursing home residents is 72%, which causes loneliness, depression and disability. Medication in the elderly is not recommended because of its risks. Laughter therapy is one of the complementary therapies that uses the distraction technique. Therefore, the present study aimed to determine the effect of laughter therapy on the severity and pain areas of the elderly. Methods: The present clinical trial study was conducted on 55 elderly people in two similar nursing homes in Mashhad in 2016. Sampling was done according to inclusion criteria and random allocation in two intervention groups (28). (N = 27) and control (n = 27). Pain severity was measured by a modified German Short Pain Questionnaire before and after the first and six sessions, and pain areas were measured before the first session and after the sixth session of laughter therapy in both groups. Laughter therapy was performed for 6 weeks, a sixtyminute session per week. Data were analyzed using MannWhitney, Friedman and Ttest and McNemar tests. Results: The mean age of the participants was 73.9 plusmn; 5.1 years. Pain intensity was homogeneous in both groups before intervention (p=0.965), but after each session it was significantly much less in the intervention group compared to the control (p<0.001). The number of pain areas after 6 sessions was significantly lower in the intervention group (p=0.005). No significant difference was seen in the frequency of pain in the two groups after 6 sessions (p<0.05), but in the intervention group the number of people with headache decreased after the sixth session, but this difference was not statistically significant (p=0.7). Conclusion: Laughter therapy can be effective in reducing the severity and number of pain areas in the elderly. It is recommended that respected welfare and rehabilitation authorities use laughter therapy as an uncomplicated, inexpensive way to promote the general health of the elderly.