تاثیر مصرف طولانی مدت آسپارتام بر شاخص‌های هیستومورفومتری و هیستوشیمی‌غده فوق کلیوی در موش نر بالغ نژاد Nmri

زمینه و هدف: آسپارتام یک شیرین کننده مصنوعی است که بالغ بر 200 میلیون نفر در بیش از 90 کشور جهان در فرآورده غذایی و دارویی مختلف به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می دهند. گزارش های مورد بحث زیادی در سمیت آسپارتام برروی بافت های مختلف بدن وجود دارد، لذا هدف از مطالعه تعیین و تاثیر مصرف طولانی مدت آسپارتام بر شاخص های هیستومورفومتری و هیستوشیمی غده فوق کلیوی در موش نر بالغ نژاد nmri بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد 36 سر موش سفید کوچک آزمایشگاهی نر بالغ از نژاد nmri با وزن 2520 گرم از مرکز پرورش حیوانات آزمایشگاهی انستیتو پاستور ایران تهیه گردید، موش ها به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند؛ سه گروه از گروه های فوق به ترتیب آسپارتام را به میزان 40(دوز پایین آسپارتام)، 80(دوز متوسط آسپارتام) و160(دوز بالای آسپارتام) میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی از طریق گاواژ به مدت 90 روز دریافت نموده و هم چنین گروه کنترل نیز در نظر گرفته شد. 24 ساعت پس از آخرین تیمار تغییرات هیستولوژی و هیستومورفومتری به وسیله میکروسکوپ دیجیتال مورد ارزیابی قرار گرفتند. هم چنین رنگ آمیزی های اختصاصی پریود یک اسیدشیف، تریکروم ماسون و تولوئیدن بلو به ترتیب جهت مشخص کردن مواد کربوهیدرات، میزان فیبروزی شدن و تعداد ماست سل ها در بافت غده فوق کلیه انجام پذیرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون واریانس یک طرفه و تست توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: آسپارتام در گروه دوز بالا، موجب به هم ریختگی نظم سلولی در بین سلول های ناحیه گلومرولوزا و رتیکولاریس شده بود. هم چنین آسپارتام در ناحیه فاسیکولاتا در گروه های دوز متوسط و دوز بالا موجب به هم ریختگی سلولی و ازهم پاشیدگی ستون های سلولی شده و کانون های التهابی و نکروزی نیز در ناحیه فاسیکولاتا قابل مشاهده بودند. در بخش مرکزی غده فوق کلیه در گروه های دوز متوسط و بالا نقاط نکروزی وجود داشتند. تغییرات هیستومتریک افزایش معنی داری را در اندازه سلول های اسفنجی، تعداد ماست سل ها و ضخامت لایه های فاسیکولاتا و رتیکولاریس نشان داد. هم چنین موجب کاهش معنی داری در قطر بزرگ ناحیه مرکزی غده فوق کلیه در گروه های دوز متوسط و بالا شده بود. در پارامترهای ضخامت لایه گلومرولوزا و کپسول غده فوق کلیه تغییرات معنی داری مشاهده نگردید. در بررسی های هیستوشیمی در رنگ آمیزی تری کروم ماسون مشخص گردید که آسپارتام باعث افزایش بافت فیبروزی در گروه دوز بالا گردیده بود. هم چنین در رنگ آمیزی پریودیک اسید شیف تغییر محسوسی در رابطه با میزان ترکیبات کربوهیدراتی در گروه ها وجود نداشت. نتیجه گیری: یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که آسپارتام به عنوان یک اکسیدان، در گروه های دوز متوسط و بالا با تولید گونه های فعال اکسیژن موجب اثرات منفی در پارامترهای هیستوموفومتری شده و آسیب بافتی در غده فوق کلیوی را سبب گردید. هم چنین باعث افزایش تعداد ماست سل ها و فیبروزی شدن بافت غده فوق کلیه گردید.

The Effect of Long-term Exposure to Aspartame on Histomorphometric and Histochemical Adrenal Gland in Adult NMRI Mice

AbstractBackground aim: Aspartame is an artificial sweetener that has been used extensively in over 200 million people in more than 90 countries in various food products and pharmaceuticals. There are many controversial reports about the toxicity of aspartame on various tissues of the body. Therefore, the aim of the present study was to determine the effect of longterm aspartame on histomorphometric and histochemical adrenal glands in NMRI mice. Methods: In the present experimental study, 36 male NMRI male rats weighing 2025grs were perched from Pasteur Institute of Experimental Animals. The rats were randomly divided into four groups: three groups received aspartate at dose of 40 (low dose of aspartame), 80 (medium dose of aspartame) and 160 (high dose of aspartame) mg/kg body weight by oral gavage for 90 days, respectively. And the control group was also considered. 24 hours after the last treatment, histological and histomorphometric changes were evaluated by digital microscopy. Also, specific stains of periodic acid schiff, trichrome masson and toluidine blue were used to determine carbohydrate compounds, amount of fibrosis and the number of mast cells in adrenocortical tissue. The collected data were analyzed by oneway ANOVA and Tukey's test. Results: Aspartate in the high dose group resulted in the collusion of cellular structure between glomerular cell and reticularis cells. Also, aspartame in the fashiculate region in medium to high dose groups caused cellular collusion and disintegration of the cellular columns and inflammatory and necrosis coronals were also observed in the feccilata region. In the central part of the adrenal gland, there were medium and high necrosis points in the adrenal gland. Histometric changes showed a significant increase in the size of the sponge cells, the number of mast cells, and the thickness of the layers of the fashiculate and reticularis. A significant reduction was observed in the large diameter of the central region of the adrenal gland in medium and high dose groups. No significant changes were seen in glomerular layer thickness and adrenal gland capsule parameters. In the histochemical studies of Trichromus Mason staining, it was found that aspartame increased the fibrosis tissue in the high dose group. Also, there was no significant change in the level of carbohydrate in the periodic acid staining in the groups. Conclusion: The results of this study revealed that aspartame as an oxidant in medium and high dose groups resulted in negative effects on histomorfrometry parameters and tissue damage in the adrenal gland by producing reactive oxygen species. It also increased the number of mast cells and fibrosis of the adrenocortical gland tissue.