تاثیر کابرگولین بر روی سیمای بالینی و ایمونولوژیک در آرتریت روماتوئید القا شده در رت‌های نر ویستار

زمینه و هدف: به اثرات ضدالتهابی آگونیست های دوپامینی d2 در برخی از بررسی ها اشاره شده است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات تجویز کابرگولین(به عنوان آگونیست قوی گیرنده های d2) بر روی سیمای بالینی و پاسخ های ایمنی در آرتریت روماتوئید(ra) القا شده در رت های ویستار بود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، جامعه مورد مطالعه شامل 40 راس رت نر ویستار با محدوده وزنی 160 تا 180 گرم بود. حیوان ها به صورت تصادفی در چهار گروه 10 تایی شامل گروه کنترل(سالم)، گروه مبتلا به ra و درمان شده با pbs، گروه مبتلا و درمان شده با کابرگولین(50 میکروگرم بر کیلوگرم؛ خوراکی) و در نهایت گروه مبتلا درمان شده با پردنیزولون(10 میلی گرم بر کیلوگرم خوراکی) قرار گرفتند. تغییرات شدت بیماری و تغییرهای دما به صورت سه روز در میان ثبت گردید. کلیه درمان ها از روز هفتم پس از القا و مشاهده علایم التهاب کف پا در تمامی رت ها آغاز گردید. در انتها سرم رت ها به منظور سنجش سطوح نیتریک اکساید(شیوه گریس)و میلوپراکسیداز( ارزیابی توان احیای احیای پراکسید هیدورژن)جداسازی شد. سلول های طحالی نیز به منظور ارزیابی شدت تکثیر لنفوسیتی(به شیوه احیایmtt)، شدت انفجار تنفسی(به شیوه احیایnbt) و قابلیت فاگوسیتوز نوترال رد در شرایط استریل جدا شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری کروسکالوالیس و آنالیز واریانس یک طرفه و توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: کابرگولین به صورت برابر با پردنیزولون منجر به کاهش شدت بیماری و میزان ادم کف پا شد(0.15=p). درمان با هر دو تیمار موجب کاهش سطوح نیتریک اکساید(0.0001=p) و میلوپراکسیداز سرمی(0.0001=p)، شدت قابلیت انفجار تنفسی سلولهای فاگوسیت کننده طحال(0.002=p) و شدت تکثیر لنفوسیت های طحالی (0.02=p). در ر ت های تحت درمان نسبت به رت های مبتلا و بدون درمان شد. در مورد کاهش شاخص تکثیر لنفوسیتی پردنیزولون قوی تر از کابرگولین عمل نمود(0.001=p)، در عوض کابرگولین به طور موثری موجب کاهش قابلیت انفجار تنفسی شد(0.002=p). هم چنین کابرگولین در کاهش سطوح افزایش یافته برداشت رنگ نوترال رد در سلول های فاگوسیتیک طحالی در رت های مبتلا نسبت به پردنیزولون به طور معنی داری موثرتر عمل نمود(0.01=p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مناسب مطالعه در مدل حیوانی، استفاده از داروی کابرگولین به عنوان یک رهیافت سودمند در کنترل بیماری ra در انسان مطرح می گردد.

The Effect of Cabergoline on the Clinical and Immunological Aspects of Rheumatoid Arthritis Induced in Wistar Rats

Background aim: The antiinflammatory effects of cabergoline have been documented in various studies. The purpose of the present study was to evaluate the effects of cabergoline administration (as a potent D2 agonist) on clinical aspects and immune responses in rheumatoid arthritis (RA) induced in Wistar rats.Methods: In the present experimental study, the population consisted of 40 male Wistar rats with a weight range of 160 to 180 g. Animals were randomly allocated into four groups of 10, including the control group (healthy), RA group treated with PBS (100 mg/kg orally), RA group treated with cabergoline (50 micro;g/kgorally) and ultimately RA group treated with Prednisolone (10 mg/kg orally). Changes in severity of disease and changes in temperature were recorded every three days. All treatments were initiated at day 7, after induction and observation of the first symptoms of foot inflammation in all rats. Finally, the serum of rats was isolated to evaluate the levels of nitric oxide (Griess assay) and myeloperoxidase (evaluation of the ability to the reduction of hydrogen peroxide). Spleen cells were isolated in sterile conditions in order to evaluate the lymphocyte proliferation rate (MTT reduction assay), the intensity of the respiratory burst (NBT reduction assay), and the potential of neutral red phagocytosis. Data were analyzed using KruskalWallis statistical tests and oneway ANOVA and Tukey tests.Results: The cabergoline drug was similar to prednisolone, which led to a reduction in the severity of the disease and the swelling of soles of the feet (p=0.15). The serum levels of nitric oxide (p=0.0001) and myeloperoxidase (p=0.0001), the intensity of the respiratory burst of splenic phagocytic cells (p=0.002) and the proliferation rate of splenic lymphocytes (p=0.02) were significantly decreased in both treatment groups. Prednisolone indicated a more profound effect than cabergoline in reducing the lymphocyte proliferative index (p=0.001), while cabergoline effectively reduced respiratory burst activity (p=0.002). Moreover, cabergoline significantly revealed a more profound effect than prednisolone in reducing the increased levels of neutral red uptake by splenic phagocytic cells (p=0.01).Conclusion: Considering the appropriate results in the animal model, the use of cabergoline may be considered as a useful approach to control RA.