اثر محیط کشت حاصل از سلول های بنیادی مزانشیمیمغز استخوان در درمان ناباروری آزواسپرمیک القاء شده به وسیله بوسولفان در موش بالب– سی

زمینه و هدف: تجویز داروهای شیمی درمانی در بیماران مبتلا به سرطان می تواند زمینه ساز ناباروری باشد، لذا این مطالعه با هدف بررسی اثر محیط استفاده شده در کشت سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان(سیکریتا) در درمان ناباروری آزواسپرمیک القاء شده به وسیله بوسولفان در موش بالب سی انجام گردید. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 18 سر موش سوری از نژاد بالب سی به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، آزواسپرمی و سیکریتا تقسیم شدند. حیوانات گروه کنترل هیچ گونه تیمار دارویی دریافت نکردند. برای توقف اسپرماتوژنز و القای آزواسپرمی دو دوز بوسولفان(10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) با فاصله 21 روز به موش های گروه آزواسپرمی و سیکریتا تزریق شد. 35 روز بعد از آخرین تزریق بوسولفان، محیط استفاده شده در کشت سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان به درون بیضه موش های گروه سیکریتا تزریق گردید. هشت هفته پس از تزریق محیط کشت، بیضه های تمامی حیوانات جدا گردید و تحت بررسی هیستولوژیک و هیستوموفومتریک قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های هیستولوژیک نشان داد، در گروه آزواسپرمی، سلول های اسپرماتوژنیک به شدت کاهش یافته بود و فضاهای واکوئله در اپیتلیوم زایا مشاهده گردید. پس از درمان با سیکریتا بهبود لایه اپیتلیوم زایا و فرایند اسپرماتوژنز مشاهده شد. هم چنین یافته های هیستومورفومتریک نشان داد که ضخامت و مساحت سلولی، قطر کلی، مساحت مقطع عرضی و شاخص اسپرماتوژنز لوله های منی ساز در گروه سیکریتا نسبت به گروه آزواسپرمی افزایش داشت(p<0.001)، اما نسبت به گروه کنترل کاهش نشان داد(p<0/05). هم چنین تعداد و تراکم عددی لوله های منی ساز در گروه کنترل و سیکریتا نسبت به گروه آزواسپرمی کاهش داشت (p<0.001)، در هر سه گروه، قطر و مساحت لومنی لوله های منی ساز اختلاف معنی داری نداشتند(p>0/05). نتیجه گیری: محیط استفاده شده در کشت سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان(سیکریتا) می تواند موجب بازگشت اسپرماتوژنز در موش های آزواسپرمیک القاء شده به وسیله بوسولفان شود. این یافته ها می تواند به یافته های پیشین در درمان ناباروری جنس نر اضافه گردند.