مقایسه عملکردی مونوسیت‌های جدا شده از فلاسک‌های کشت در روش‌های لیدوکائین/edta ، تریپسین و pbs سرد/edta

چکیدهزمینه و هدف: دسترسی آسان، استحصال سریع و پتانسیل بالای درمانی سلول های مونوسیت، موجب شده که در تحقیقات سلول درمانی توجه ویژه ای به این سلول شود. مونوسیت ها از جمله سلول های چسبنده به فلاسک محسوب می شوند، بنابراین یافتن روش جداسازی مناسب که کمترین آسیب به سلول و عملکرد آن برساند از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف از این مطالعه مقایسه قابلیت های عملکردی مونوسیت بعد از جداسازی با سه روش لیدوکائین/edta ، تریپسین و pbs سرد/edta بود.. روش بررسی: در این مطالعه تجربی،بعد از استخراج سلول های تک هسته ای خون محیطی از موش بالب سی، سلول ها(107 times;1 سلول در میلی لیتر) در محیط کشت rpmi در فلاسک کشت t25 به مدت 4 ساعت انکوبه شدند. بعد از اتمام زمان انکوباسیون سلول های غیر چسبنده (عمدتاً لنفوسیت ها) با دو بار شستشوی آرام جدا شده و از فلاسک خارج شد. سپس برای جداسازی سلول های مونوسیت چسبیده از 3 روش تریپسین، روش لیدوکائین و فسفات بافر سالین سرد استفاده و بعد از جداسازی سلول ها با هر روش، قابلیت های عملکردی مونوسیت ها سنجیده شد و با هم دیگر مقایسه شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میزان استحصال، زنده مانی، فعالیت متابولیک، درصد فاگوسیتوز، انفجار تنفسی، میزان نیتریک اکساید و قابلیت مخمر کشی در سلول هایی که با روش لیدوکائین جداشده بودند، نسبت به گروه های دیگر به طور معنی داری بیشتر بود. هرچند که شیوه استفاده از تریپسین با وجود اینکه موجب استحصال سلول بیشتری نسبت به روش pbs سرد می شود، ولی این سلول ها در مقایسه با روش لیدوکائین/edta و یا pbs سرد/edta، اختلال فیزیولوژیک قابل توجهی دارند. برداشت نوترال رد به وسیله سلول های مونوسیت جداسازی شده با روش تریپسین نسبت به دو روش دیگر در سطح پایین تری بود. در مقایسه بین شیوه pbs سرد و لیدوکائین به نظر می رسد که بین مونوسیت های به دست آمده از دو روش فوق، از نظر برداشت نوترال رد اختلاف معنی داری وجود ندارد. نتیجه گیری: در مقایسه با روش های تریپسین وpbs سرد/edta، روش لیدوکائین/edta یک مناسب جهت جداسازی مونوسیت های چسبیده به کف فلاسک به دلیل استحصال سلول های بشتر و کارآمد می باشد.