اثربخشی زوج‌درمانی مشارکتی بر الگوهای ارتباطی و صمیمیت زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهربهبهان

زمینه و هدف: صمیمیت یک مشخصه کلیدی و مهم روابط زناشویی و از ویژگی های بارز یک ازدواج موفق به شمار می آید، هم چنین الگوهایی ارتباطی می توانند میزان رضایت زناشویی را تعیین نمایند. هدف مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی زوج درمانی مشارکتی بر الگوهای ارتباطی و صمیمیت زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر بهبهان بود. روش بررسی: در این پژوهش از طرح آزمایشی تک موردی که آزمایش تک آزمودنی هم گفته می شود و از نوع آزمایش بالینی است، استفاده شد. این طرح انواع مختلفی دارد که در پژوهش حاضر از طرح خط پایه چند گانه ناهم زمان استفاده شد. برخلاف طرح های مقایسه گروهی با اندازه های زیاد، این طرح بر سطوح فردی تمرکز می کند و نه بر تفاوت های میانگین در پیش آزمون و پس آزمون. امتیاز دیگر این طرح این است که به آزمودنی های کمتری نیاز است و زوج ها طی خط پایه، درمان و پیگیری در چند نوبت پرسشنامه های صمیمیت و الگوهای ارتباطی را تکمیل کردند. روش نمونه گیری هدفمند داوطلب بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه زوج های آشفته مراجعه کننده به کلینیک های روان شناختی شهر بهبهان بودند. از بین این زوج ها ، 3 زوج بر اساس ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل دیداری(رسم نمودار)، معنی داری بالینی (شاخص تغییر پایا و مقایسه هنجاری) و همین طور فرمول درصد بهبودی استفاده شده است. یافته ها: نتایج نشان داد که زوج ها در مرحله درمان در متغیر صمیمیت(30.95 درصد) و الگوی ارتباطی سازنده متقابل(47.05درصد) بهبود را تجربه و در الگوی ارتباطی توقع کناره گیری(29.57 درصد) و الگوی ارتباطی اجتنابی متقابل(33.64 درصد) کاهش را نشان دادند. هم چنین تحلیل داده ها با استفاده از مقایسه هنجاری نشان داد که زوج های شرکت کننده بعد از درمان از زوج های بهنجار قابل تمایز نیستند. نتیجه گیری: زوج درمانی مشارکتی می تواند باعث افزایش صمیمیت و الگوهای ارتباطی سازنده و کاهش الگوهای ارتباطی توقع کناره گیری و اجتنابی و در نتیجه باعث کاهش آشفتگی در زوج های مراجعه کننده شود.