اثر عصاره آبی دارچین بر رفتار شبه‌اضطرابی رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف: امروزه استفاده از فرآورده های گیاهی به عنوان مکمل یا جانشین داروهای شیمیایی در درمان بیماری ها با عوارض جانبی و هزینه درمانی کم، رواج یافته است. هدف این مطالعه بررسی اثر عصاره آبی دارچین بر رفتار شبه اضطرابی رت های نر دیابتی القا شده با استرپتوزوتوسین بود. روش بررسی: دراین مطالعه تجربی 28 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با وزن تقریبی30 ± 200 گرم در چهارگروه هفت تایی مورد استفاده قرار گرفت. برای القای دیابت در موش ها، از تزریق داخل صفاقی50 میلی گرم بر کیلوگرم استرپتوزوتوسین استفاده شد. آزمایش ها برای 3 هفته طراحی شدند که در این مدت تیمار به وسیله عصاره دارچین با غلظت 200 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت خوراکی انجام شد و در پایان، ثبت و بررسی شاخص های ارزیابی رفتار اضطرابی موش ها که شامل مدت زمان حضور و تعداد دفعات ورود در بازوهای باز می باشند، در فواصل زمانی تنظیم شده برای مدت زمان 5 دقیقه با دستگاه ماز به علاوه ای مرتفع انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (آنوا) و مقایسه گروه ها با کمک آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: اختلاف معنی داری در مدت زمان حضور در بازوهای باز ماز به علاوه ای مرتفع بین موش های سالم دریافت کننده ی عصاره دارچین با موش های سالم کنترل وجود نداشت. همچنین نتایج نشان داد مدت زمان حضور در بازوهای باز ماز در موش های کنترل دیابتی و دیابتی دریافت کننده عصاره دارچین به صورت معنی داری کمتر از گروه های سالم است. همچنین یافته ها نشان داد مدت زمان حضور در بازوهای باز ماز در موش های کنترل دیابتی و دیابتی دریافت کننده عصاره دارچین به صورت معنی داری کمتر از گروه های سالم (کنترل و دریافت کننده ی عصاره دارچین) است. در مجموع، افزایش رفتار اضطرابی در گروه های دیابتی نسبت به گروه های دیگر را نشان می دهد. میزان اضطراب در موش های دیابتی تیمار شده با عصاره اندکی نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش یافته، اما این کاهش از لحاظ آماری معنی دار نیست. نتیجه گیری: عصاره دارچین به واسطه کاهش قند خون تاثیری در بهبود رفتارهای اضطرابی و شبه اضطرابی نداشته است،. لذا می توان چنین پیشنهاد کرد که از یک سو احتمالاً غلظت دارچین مورد استفاده برای تیمار موش های دیابتی برای کاهش قند خون کافی نبوده و اثرات بهبود بخش بر عملکرد سیستم های نوروترانسمیتری کنترل اضطراب نداشته است.