گزارش یک مورد بیمار باردار با سکته وسیع قلبی

مقدمه: میزان بروز سکته قلبی در دوران حاملگی 6 مورد در هر 100000 تولد است که در سه ماهه سوم شایع‌تر است. میزان موربیدیتی مادر 1937% و مرگ‌و‌میر جنین 913% ذکر شده است. بیشترین منطقه سکته قلبی در دوران بارداری در ناحیه قدامی است (78%). عوامل خطر بروز سکته قلبی در دوران بارداری شامل: سن بالای 35 سال مادر، پرفشاری خون، دیابت، مصرف دخانیات، پره اکلامپسی، عفونت‌ها و ترومبوفیلی می‌باشد. از طرفی حاملگی از عوامل مساعدکننده برای dissection کرونر می‌باشد. در مطالعه حاضر یک مورد سکته قلبی در حاملگی گزارش شد. گزارش مورد: بیمار زن 37 ساله با حاملگی دوم بود که در هفته 37 بارداری با تشخیص انفارکتوس حاد وسیع ناحیه قدامی بستری شده و تحت درمان فیبرینولیتیک قرار گرفته بود. پس از انجام آنژیوگرافی در مرکز ارجاعی با توجه به اینکه ضایعه ترومبوتیک بوده و جریان دیستال کرونر مناسب بود ابتدا تحت درمان دارویی ضد پلاکتی و ضد انعقادی قرار گرفت. پس از 12 ساعت دچار دردهای زایمانی و احتمالاً خونریزی پشت جفتی شده و زایمان واژینال صورت گرفت. بیمار با تاخیر چند روزه تحت تعبیه استنت روی ضایعه dissected رگ کرونری قرار گرفت. پس از حدود 50 روز با توجه به افت شدید عملکرد قلبی بیمار، برای بیمار دفیبریلاتور داخل قلبی (icd) تعبیه شد. نتیجه‌گیری: در صورت وقوع سکته قلبی در بارداری، بهترین روش برقراری مجدد جریان خون در عروق قلبی، روش مداخله‌ای تهاجمی (آنژیوگرافی و تعبیه استنت عروق کرونر) و پس از آن ادامه درمان دارویی ضد پلاکتی است. در این بیمار با توجه به اینکه ضایعه کرونر در آنژیوگرافی در ابتدا ترومبوتیک بوده و و جریان دیستال کرونر مناسب بود، تعبیه استنت با تاخیر و پس از چند روز درمان ضد پلاکتی و ضد انعقادی انجام گرفت. توصیه می‌شود در صورت وقوع سکته حاد قلبی در خانم باردار در مرکزی که امکان مداخله تهاجمی وجود نداشته باشد، در صورتی که حیات مادر در مخاطره باشد ابتدا از فیبرینولیتیک استفاده گردد و سپس مداخله تهاجمی صورت گیرد.