مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل

مقدمه: واژینیت تریکومونایی سومین علت شایع التهاب مهبل است. تشخیص واژینیت تریکومونایی از آنجایی که علایمی شبیه به دیگر بیماری های منتقله جنسی دارد و روش معاینه دقیقی برای تشخیص آن وجود ندارد، آسان نیست. منابع معتبر به این موضوع اشاره دارند که جهت تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل صرفاً علایم و نشانه های بالینی کافی نیست و تشخیص قطعی آن باید بر اساس تست های آزمایشگاهی صورت گیرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل انجام شد.روش کار: این مطالعه مشاهده ای در سال 1387 بر روی 550 زن با علایم عفونت مهبلی انجام شد. در صورتی که بیماری با علایم و نشانه های عفونت مهبلی مراجعه و واجد شرایط ورود به مطالعه بود، مورد معاینه قرار می گرفت و نمونه ای از ترشحات واژن آن جهت آزمایش اسمیر مرطوب گرفته می شد. داده ها با استفاده از فرم های مشاهده و مصاحبه گردآوری و به وسیله نرم افزار آماری spss (نسخه 5/14) و با کمک آزمون های توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 550 زن مبتلا به عفونت مهبلی، 54 مورد از نظر عفونت تریکومونایی مهبل مثبت بودند. فراوانی عفونت در جمعیت مورد مطالعه بر اساس مشاهده بالینی 54/14 درصد بود؛ در حالی که بر مبنای تشخیص میکروسکوپی 81/9 درصد بیماران تریکوموناس مثبت بودند. 18/10 درصد از بیمارانی که به وسیله مشاهده بالینی تریکومونا مثبت بودند، مشاهده میکروسکوپی آنها منفی بود. نتایج مطالعه نشان داد 45/5 درصد از موارد تشخیص بالینی غیر تریکومونایی در بررسی میکروسکوپی تریکومونا مثبت تشخیص داده شدند.نتیجه گیری: عدم کاربرد روش های آزمایشگاهی در تشخیص بیماران مبتلا به عفونت مهبلی، منجر به تشخیص نادرست می شود و پیشنهاد می شود در تعیین عفونت تریکومونایی مهبل به نتایج آزمایشگاهی اکتفا نمود تا دقت تشخیصی افزایش یابد.