آموزش فناوری زیستی در ایران

درسده بیست و یکم ، تسلط بر فناوری زیستی ، در تامین نیازمندیهای جامعه بشری از جایگاه کلیدی و نقش محوری برخوردار گردیده است.مقطع زمانی کنونی در ترسیم جایگاه اینده کشورمان در جهان مرحله ا ی بحرانی محسوب می شود و درک اصولی از وضعیت سالهای اینده در صحنه های علمی ، سیاسی و اقتصادی جامعه بین الملل ، مغز افزاری بودن بقاء اقتصادی وفرهنگی و احراز قابلیت رقابت در عرصه های اشاره شده را در خاطر نشان می کند . در جوامع جویای موقعیت تکنولوژیک ، نیروی انسانی ماهر و متخصص ، با توان شرکت در فرایندهای تحقیقاتی و ارائه راهکارهای نوین ، به عنوان محور توسعه پایدار مورد تاکید قرار می گیرد . در این راستا وابستگی فناوری زیستی به توان فکری و تخصصی نیروهای انسانی آموزش دیده به مراتب بیشتر است . همسو با رویکردهای تکنولوژیکی ، اتخاذ سیاستهای آموزشی برای نیل به آموزش هدفمند نیروی انسانی مورد نیاز برای ایجاد و به جریان درآوردن فناوری زیستی ، اجتناب نا پذیر است و در آن دانشگاهها نقش محوری عهده دار می باشند .ایجاد زیر بنای مستحکم برای تامین نیازمندیهای فناوری زیستی کشور در سالهای آینده ، مستلزم اقدام در جهت برنامه ریزی متمرکز وسازماندهی ساختار آموزشی کارآمد ، متناسب با اهداف برنامه ملی فناوری زیستی است .در این رهگذر ، برآورد تعداد متخصصین مورد نیاز برای سالهای اینده در کشور افزایش هدفمند ظرفیت و یا تعداد دوره های آموزش فناوری زیستی ، منطبق با ملاکهای متضمن ، حفظ کیفیت آموزشی ، از اقدامات ضروری در قالب تدوین سیاستهای راهبردی آموزش فناوری زیستی پیشنهاد می گردد.