آیا می‌توان دانش را مدیریت کرد؟

در محیط‌های پیچیده و پویای امروزی، دانش یگانه منبع رشد همه‌جانبه سازمان‌ها و کشورها، در کسب مزیت رقابتی و موفقیت مستمر است. در جامعه کشاورزی، کار و زمین عوامل اصلی تولید بودند، با گذر از جامعه کشاورزی و ورود به جامعه صنعتی، در کنار کار و زمین، سرمایه نیز عامل تولید قلمداد شد. با ورود به جامعه دانش، دانش به‌عنوان عامل اصلی تولید مطرح شد، زیرا به کمک دانش از کار، زمین و سرمایه ارزش افزوده بیشتری به‌دست می‌آید. ماهیت پنهان دانش آن را به‌صورت منبع منحصر به فردی درآورده است که با اداره درست آن می‌توان در سازمان ارزش‌آفرینی کرد و مدیریت دانش با این هدف، در دستور کار مدیران قرار گرفت. اگر چیزی اداره شدنی است بدون تردید باید اداره شود، اما آیا دانش به‌عنوان یک منبع قابل اداره است؟ در این مقاله ابتدا، ماهیت دانش و ابعاد مختلف آن بررسی می‌شود و سپس قرار گرفتن دو واژه مدیریت و دانش در کنار هم مطالعه می‌شود.

آیا می‌توان دانش را مدیریت کرد؟

In today’s dynamic and complicated environment, knowledge is the most important growth factor of organizations to gain a competitive advantage. In agricultural societies, labor and land were the main factors of manufacturing. Passing through a transitional period from agricultural to industrial society, capital was considered as one of the main factors of production in addition to labor and land. With the advent of knowledge society, knowledge was considered as a major factor of production because labor, land and capital will gain more added values by application of knowledge. Hidden nature of knowledge has made it a unique source that could create values in the organization. With this aim, knowledge management was placed on the agenda of directors. If something can be administrated, undoubtedly, it should be administrated, but could we manage knowledge as a resource? In this paper, first we study the nature of knowledge and explain different dimensions expressed by different authors. Then, we study the accuracy of putting the two words together knowledge and management