سیاستهای علمی و فناوری در توسعه اشتغال

در بسیاری از تحلیل های اقتصادی، بیکاری موجود در اقتصاد ایران بیکاری ساختاری (ناشی از عدم انطباق مهارتهای افراد با نیازهای شغلی کارفرما) معرفی شده است. لیکن تعریف دقیق، شاخصهای مربوط به هر یک از انواع بیکاری نشان می دهد که بیکاری موجود ترکیبی از بیکاری دوره ای و ساختاری است که وجه غالب آن بیکاری دوره ای ناشی از عدم تقاضای کافی است و سیاستهای کوتاه مدت اتخاذ شده در سالهای اخیر نتوانسته است در رفع آن کارآمد و موثر باشد.دراین مقاله ابتدا ساختار معیوب اشتغال با توجه به چند شاخص مرور و عملکرد سیاستهای اشتغال زایی تحلیل و عدم تاثیر آن در تصحیح این ساختاربه بحث گذاشت خواهد شد. آثار واگذاری فعالیت های دولتی در تشدید بیکاری دوره ای، لزوم تجدید نظر در نقش دولت و بدنبال آن سیاست گذاری جامع وهماهنگ برای انعطاف پذیر کردن بازار کار و افزایش رقابت در آن را مطرح می سازد که دراین خصوص، توجه به سیاستهای علوم و فناوری در ارتباط تنگاتنگ با سیاستهای کلان اقتصادی، اجتماعی الزامی است. از آنجا که در سیاست گذاری علوم و فناوری تا کنون به این ارتباط کمتر توجه شده است، توصیه هایی در مورد کارآمد کردن این سیاستها از طریق اصلاح رویکردها و اقدامات ارائه خواهد شد.