پیامدهای بحران بیماری کرونا در هنر معاصر ایران با تکیه بر حوزه های هنری نقاشی، مجسمه سازی، سینما و تئاتر

این مقاله با هدف بررسی تاثیر بیماری کرونا بر هنر معاصر ایران در هنرهای نقاشی، مجسمه سازی، تئاتر و سینما با نظری بر رویکردهای بازتاب و شکل دهی در حوزه جامعه شناسی هنر انجام شده است. در پژوهش حاضر از روش تحقیق توصیفی تحلیلی استفاده شده و اطلاعات به روش های کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده است. در این راستا کشور ایران به عنوان قلمرو مکانی در نظر گرفته شده و تمرکز مطالعه بر فعالیت های هنری در تهران و در محدوده زمانی اسفند 98 تا شهریور 99 است. همچنین از ابزارهای پژوهش همچون مشاهده، مصاحبه و گزارش از خبرگان، هنرمندان و کارشناسان فعال، مراکز هنری اصلی و تاثیر گذار بهره گرفته شده است. یافته های این مطالعه نشان می دهد یکی از پیامدهای مثبت بحران کرونا توجه به ظرفیت ها و امکانات موجود در اینترنت و شبکه های مجازی در جهت عرضه و فروش آثار هنری، آموزش، برگزاری مسابقات و همایش ها و سایر حیطه های مربوط به هنر است که کمتر مورد توجه قرار گرفته یا آزموده شده بود. پیشتر، این تصور که ذات و ماهیت هنر، حضور فیزیکی افراد در اکثر فعالیت ها را طلب می کند امری پذیرفته شده بود اما در دوره قرنطینه برای جلوگیری از توقف یا کند شدن فعالیت های هنری اقداماتی چون نمایش و فروش مجازی آثار بصری، نمایش آنلاین، اکران آنلاین، سینما ماشین، لایواینستاگرام و آموزش مجازی هنر به مرحله اجرا رسید که نشان از بازتاب شرایط خاص جامعه در هنر دارد. اگرچه موارد فوق نمی تواند در همه زمینه ها جایگزین شیوه های حضوری و معمول گذشته شود اما اجرای آنها در دوره پسا کرونا در کنار شیوه های پیشین باعث جذب بیشتر مخاطب و بهره وری بیشتر اقتصادی در هنر خواهد شد. از سوی دیگر تولید آثار هنری، برگزاری نشست ها، همایش ها و مسابقات هنری با موضوع کرونا راهی برای همدلی، همفکری، هشدار و مشارکت افراد جامعه برای حل یک مشکل ملی و جهانی بوده که بر رویکرد شکل دهی هنر صحه ای دوباره می نهد.

The Impacts of Coronavirus pandemic on the Iranian contemporary arts(Painting, sculpture, cinema and theatre)

In order to study the impacts of the Coronavirus pandemic on the Iranian contemporary arts, particularly in painting, sculpture, theatre, and cinema, this article is deeply conducted in the field of sociology of art with both shaping and reflection approaches. In the present study, a descriptiveanalytical research method has been used, and information has analytical research method has been collected through library and field methods. In this regard, Iran has considered a spatial territory and the focus of the study is on artistic activities in Tehran in the period from March to September 1999. Also, research tools such as observation, interviews, and reports of experts, artists, and active experts, major and influential art centers have been used. The findings of this descriptiveanalytical study reveal that the pros of Coronavirus challenges may actually lie on the Internet capacities and capabilities as well as virtual networks which facilitate showcasing or selling the artifacts, elearning or online education, and performing competitions, meetings, seminars, and the other areas of the arts which have been less experienced previously. Before, it was widely accepted that the arts inherently correlated to physical environment and activities. But in the lockdown or quarantine periods, to protect artists and art activities virtual environments have played an important role to keep on exhibitions, visual crafts trading, online movies, and performances, drivein cinemas, live Instagram actions and blended learning options that reflect the critical situation within the art society. Even though the mentioned facilities can’t compete for the conventional methods, in the postCorona era it keeps attracting the audience and supports economic efficiency in the arts. Furthermore, art productions, meetings, seminars, and competitions with the theme of Coronavirus itself will enhance people’s participation, sympathy, and solidarity to suggest a national and global challenge that readmits art shaping approaches.