شناخت عوامل موفقیت مدیریت پژوهشی (R&D)دستگاه‌های اجرایی کشور

توسعه علمی کشور مستلزم نهادینه‌شدن ساختارهای مدیریتی و برنامه‌ریزی مناسب برای این ساختارها است. اگر مهم‌ترین عنصر و وجه مشخصه مدیریت، تصمیم‌گیری باشد؛ مطمئناً الگوهای تصمیم‌گیری بدون استفاده از پژوهش نمی‌توانند توسعه علمی کشور را به صورت پایدار و گسترده پشتیبانی کنند. الگوی تصمیم‌گیری علمی و مبتنی بر گفتگو، نیاز به مدیریتی ریسک‌پذیر و مشارکت‌جو دارد. وضعیت موجود در ساختارهای مدیریتی و برنامه‌ریزی کشور که چه ‌بسا مدیریت و پژوهش دستگاه‌های اجرایی، سمبل آن‌ها باشند، هنوز به دلایلی مانند عدم ضرورت توجه به علم در سیاست‌گذاری، عدم جدی گرفتن پژوهش، عدم وجود رهبری علمی و ... با چشم‌انداز مطلوب فاصله دارد. سیستم‌های مدیریت و برنامه‌ریزی کشور به دلیل عدم تبادل اطلاعات با محیط، سیستم‌هایی کم‌و‌بیش بسته تلقی می‌گردند. تمرکزگرایی بر تفویض اختیار سایه انداخته و دیوان‌سالاری پیچیده و پرهزینه و ناکارآمد بر نظام علمی و اجرایی کشور سنگینی می‌کند. به جای آنکه وحدت سیاست‌گذاری و تصمیم‌گیری ملی بر مبنای پژوهش‌های توسعه علمی به‌وجود آید، به هر سازمان سهمی از سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی علمی داده‌اند؛ بدون آنکه خروجی‌های آن منجر به توسعه علمی شده باشد. این‌ها مسایلی هستند که در پژوهش حاضر مورد بررسی قرار گرفته‌اند تا ضرورت یابد که سازمان‌های مسئول برای پشتیبانی از تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری نظام علمی و اجرایی کشور، بر اساس رویکرد علمی تعریف و طراحی شده و دستگاه‌های سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی، مهم‌ترین جایی باشد که در آن‌ها به دانشمندان، به جای دیوان‌سالاران، نقش اصلی سپرده می‌شود.