بررسی اثر دگزامتازون تزریقی واپی نفرین استنشاقی در درمان برونشیولیت حاد اطفال تحت درمان با سالبوتامول استنشاقی

مقدمه: برونشیولیت شایعترین عفونت تنفسی تحتانی اطفال و از علل بستری ایشان است. با توجه به شیوع بالای بیماری و عدم قطعیت اثر بخشی درمان های موجود، مطالعه حاضر با هدف بررسی تک دوز دگزامتازون تزریقی و اپی نفرین استنشاقی در بیماران مبتلا به برونشیولیت حاد تحت درمان با سالبوتامول استنشاقی طراحی شده است.مواد و روش ها: دراین کارآزمایی بالینی دوسوکور90 شیرخوار 224 ماهه مبتلا به برونشیولیت حاد بررسی شدند. همه بیماران سالبوتامول استنشاقی(mg/kg15/0) دریافت نموده وبه صورت تصادفی به سه گروه (30=n) دگزامتازون تزریقی(mg/kg6/0)، اپی نفرین استنشاقی( mg/kg15/0) و شاهد(آب مقطر) تقسیم شدند. تعداد ضربان قلب و تنفس، میزان اشباع اکسیژن خون شریانی و نمره دیسترس تنفسی در ابتدای مراجعه، 30، 60 و 120 دقیقه بعد، ساعت 24 پس از دریافت دارو در سه گروه ثبت و مقایسه شد.نتایج: میانگین تعداد ضربان قلب، تعداد تنفس در دقیقه و نمره دیسترس تنفسی در طول زمان در همه گروه ها بهبود معنی داری داشت(05/0>p). میانگین میزان اشباع اکسیژن خون نیز در سه گروه روند صعودی و بهبود معنی داری داشت(05/0>p). میانگین تعداد ضربان قلب اطفال گروه اپی نفرین در همه زمان های مورد بررسی از گروه پلاسبو بالاتر بود(001/0:p). نمره دیسترس تنفسی بیماران گروه اپی نفرین در کل زمان های مورد بررسی به صورت معنی داری از گروه دگزامتازون (002/0=p و 69/258/0ci:) و گروه پلاسبو (014/0=p و 80/227/0ci:) بیشتر بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد تجویز اپی نفرین استنشاقی و دگزامتازون تزریقی ارجحیتی برپلاسبو دردرمان برونشیولیت حاد اطفال نداشته و تجویز آن توصیه نمی شود.