مقایسه پاسخ شاخص‎های عملکرد ریوی به فعالیت هوازی و بی‎هوازی در هوای آلوده

چکیدهزمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر تعیین پاسخ شاخص‎های عملکرد ریوی به فعالیت هوازی و بی‎هوازی در هوای آلوده بود.مواد و روش‌ها: در این تحقیق نیمه تجربی 20 مرد سالم به صورت تصادفی به دو گروه مساوی فعالیت و کنترل تقسیم شدند. در گروه فعالیت ابتدا یک جلسه فعالیت هوازی و پس از سه هفته استراحت، یک جلسه فعالیت بی‎هوازی در هوای آلوده روی دوچرخه کارسنج انجام شد. گروه کنترل همین جلسات فعالیتی را در شرایط هوای سالم انجام دادند. آزمون عملکرد ریوی قبل، بلافاصله (پس آزمون اول) و 24 ساعت بعد (پس آزمون دوم) از اجرای هر فعالیت به عمل آمد. یافته‌ها: فعالیت هوازی در هوای آلوده باعث کاهش معنی‎دار شاخص‎های ظرفیت حیاتی اجباری (fvc)، حجم بازدم فعال در ثانیه اول (fev1) و جریان بازدمی حداکثر بین 25 تا 75 درصد ظرفیت حیاتی ( fef 25 تا 75 درصد) در پس آزمون اول و دوم گردید. متعاقب فعالیت بی‎هوازی در هوای آلوده fvc و fef 25 تا 75 درصد در پس آزمون اول و دوم و fev1 در پس آزمون اول کاهش معنی‎داری یافت. متعاقب فعالیت هوازی شاخص‎های fev1 و fef 25 تا 75 درصد در پس آزمون اول و دوم و fev1/fvc در پس آزمون دوم بیشتر دچار افت شدند. نتیجه گیری: در حالی که انجام فعالیت بدنی هوازی در هوای آلوده باعث کاهش شاخص‎های عملکرد ریوی از جمله (fvc، fev1 و fef 25 تا 75 درصد در پس آزمون اول و دوم می‎شود، اما به نظر می‎رسد فعالیت بی‎هوازی در هوای آلوده باعث کاهش کمتری در شاخص‎هایfef 25 تا 75 درصد و fev1 در پس آزمون اول و دوم و fev1/fvc در پس آزمون دوم می‎گردد.واژگان کلیدی: فعالیت هوازی، هوای آلوده، فعالیت بی‎هوازی، عملکرد ریوی