تاثیر گیرنده های اوپیوییدی در اثر ضد تشنجی پروژسترون در موش سوری ماده اواریکتومی شده

چکیدهزمینه وهدف: پروژسترون هورمونی استروییدی است که اثر ضد تشنجی قوی در انسان وحیوان دارد. هدف از این مطالعه بررسی دخالت گیرنده‎های اوپیوییدی دراثرضد تشنجی پروژسترون در موش سوری ماده اواریکتومی شده بود. مواد و روش‎ها: در این مطالعه آزمایشگاهی، همه حیوانات اواریکتومی شدند. بعدازدو هفته، آنها تزریق درون صفاقی داروها (پروژسترون ونالوکسان) یا سالین دریافت کردند. حیوانات هم‎چنین تزریق زیر پوستی استریکنین (1 میلی‎گرم/کیلوگرم) را، برای ایجاد حملات تشنجی، 30 دقیقه بعداز تزریق داروهایا سالین دریافت کردند. برای ارزیابی تشنج در حیوانات؛ زمان شروع تشنج، مدت زمان تشنج، تعداد حملات و زمان مرگ حیوانات ثبت گردیدند.یافته‎ها: تزریق درون صفاقی پروژسترون(25 و50 میلی‎گرم/کیلوگرم) تشنج ناشی از استریکنین را کاهش داد. اثر ضد تشنجی 50 میلی‎گرم بر کیلوگرم پروژسترون با تزریق درون صفاقی نالوکسان(5 میلی‎گرم/کیلوگرم) از بین رفت. در حالی که همان مقدار نالوکسان به تنهایی اثری برتشنج ناشی از استریکنین نداشت. نتجه‎گیری: براساس نتایج به دست آمده، پیشنهاد می‎گردد که گیرنده‎های اوپیوییدی می‎توانند نقش مهمی در اثر ضد تشنجی پروژسترون ایفا کنند.واژه‎های کلیدی: پروژسترون، تشنج، گیرنده‎های اوپیوییدی