تاثیر تمرین هوازی و بی تمرینی بر شاخص های عملکرد ریوی بیماران میانسال چاق مبتلا به آسم مزمن

چکیدهزمینه و هدف: مطالعات همه‎گیر شناسی از ارتباط بروز نشانگان آسم با عواملی مانند زندگی کم تحرک، بیماری‎های متابولیک و قلبی-عروقی حکایت دارد. با این حال، نقش برجسته هر یک از مولفه‎های پروتکل‎های توان بخشی ورزش بر عملکرد ریوی بیماران آسم مزمن بحث انگیز است. هدف این مطالعه مداخله تمرین هوازی و یک ماه بی‎تمرینی بر بیماران آسم چاق می‎باشد مواد و روش‎ها: این پژوهش به صورت نیمه تجربی با طرح دو گروهی و آزمون قبل و بعد در 39 مرد میانسال چاق مبتلا به آسم خفیف و متوسط اجرا گردید. گروه آزمایش(19نفر) با ملاحظه دامنه ایمن شدت کار (15?rpe > 9) مدت3 ماه مطابق برنامه توان بخشی زیر بیشینه (50 تا80 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی) به تمرین هوازی پرداختند. سپس یک ماه در وضعیت بی‎تمرینی قرار گرفتند. گروه شاهد (20 نفر) از تمرین هوازی به دور ماندند. پارامترهای اسپیرومتریک آزمودنی‎ها در شرایط پایه، سه ماه تمرین هوازی و یک ماه بی تمرینی به روش استاندارد اندازه‌گیری شدند.یافته‎ها: شاخص‎های عملکرد ریوی شامل fvc، fev1/fvc، pef، fef%75 و mvv کاهش‎های معنی‎داری مشاهده شد. در این میان، الگوی تغییرات fev1، fev1/fvcو mvv حتی پس از گذشت یک ماه بی‎تمرینی هم‎چنان پایدار بود (05/0 > p). تغیر معنی داری در متغیر های گروه شاهد رخ نداد(05/0 < p).نتیجه‎گیری: به نظر می‎رسد که وقوع سازگاری فیزیولوژیک تمرین هوازی هوازی زیر بیشینه به عنوان عامل بالینی غیر فارماکولوژیک در بهبود شاخص‎های اسپیرومتریک بیماران آسمی چاق پیکر حتی پس از یک ماه بی‎تمرینی اثر گذار بوده است.واژگان کلیدی: آسم، عملکرد ریوی، چاقی، تمرینات ورزشی