بررسی اثر مهار آنزیم لیزیل‌اکسیداز بر ژن‌های دخیل در هایپرتروفی متعاقب یک دوره تمرین مقاومتی در رت‌های نژاد ویستار

زمینه و هدف: تحقیقات اخیر به دخالت لیزیل اکسیداز در فرآیند توسعه عضلانی اشاره کرده اند. با وجود این، تاکنون ارتباط فعالیت این آنزیم با فاکتورهای درگیر در مایوژنز و هایپرتروفی وابسته به تمرین مقاوتی بررسی نشده است. بنابراین، هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر مهار لیزیل اکسیداز بر هایپرتروفی ناشی از تمرین و نیز بیان ژن های myod1، مایوژنین، tgf beta; و lox درعضله خم کننده شست(fhl) رت های ویستار بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد 32 سررت نژاد ویستار با میانگین وزنی 15 ± 220 گرم به چهار گروه شامل گروه تمرین مقاومتی، گروه کنترل سالم، گروه کنترل تیمار و گروه تمرینی تیمار تقسیم شدند. تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته و به صورت بالا بردن وزنه آویخته شده به دم حیوان از یک نردبان یک متری با شیب 85 درجه بود. هم چنین به منظور مهار لیزیل اکسیداز روزانه 120 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن محلول بتاآمینوپروپیونیتریل (bapn) به صورت درون صفاقی ، به رت های گروه تیمار تزریق شد. پس از تشریح رت ها وزن نسبی عضله fhl و هم چنین بیان نسبی ژن ها با روش real time pcr انجام شد.یافته ها: در گروه های تیمار شده با bapn، وزن نسبی عضله fhl به طور معنی داری نسبت به گروه های سالم کاهش یافت (0.05 > p). بیان ژن lox متعاقب یک دوره تمرین مقاومتی افزایش معنی داری را نسبت به گروه کنترل سالم نشان داد(0.05 > p). هم چنین، مشاهده شد بیان ژن lox در گروه های تیمار در مقایسه با گروه کنترل سالم به طور معنی داری افزایش یافت (0.05 > p). بیان ژن tgf beta; در گروه های تیمار شده با bapn افزایش معنی دار(0.05 > p) و مایوژنین در گروه های تیمار،کاهش معنی داری را نسبت به گروه های سالم نشان دادند (0.05 > p). بیان ژن myod1 در گروه های تیمار فقط در گروه کنترل تیمار نسبت به کنترل سالم کاهش معنی دار داشت (0.05 > p).نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مهار آنزیم لیزیل اکسیداز توانست ژن های دخیل در هایپرتروفی را تحت تاثیر قرار داده و هایپرتروفی ناشی از تمرین مقاومتی را کاهش دهد.