تاثیر تمرین مقاومتی ایستگاهی بر سطح سرمی هورمون شبه متئورین و شاخص مقاومت به انسولین پسران نوجوان دارای اضافه‌وزن

چکیدهزمینه و هدف: تغییر فنوتیپ بافت چربی بر اثر تمرین تئوری جدیدی است که به تازگی مطرح گردیده است، با این وجود شناسایی سازوکار سلولی - مولکولی آن در حال بررسی است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر شش هفته تمرین مقاومتی بر غلظت سرمی هورمون شبه متئورین و شاخص مقاومت به انسولین پسران دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: 20 پسر نوجوان دارای اضافه وزن با میانگین سن 1±18/5 سال، وزن 4/5 ±18/1 کیلوگرم و شاخص توده ی بدن 0/7±27/7 کیلوگرم بر مترمربع در این تحقیق شرکت کرده و به دو گروه کنترل (10نفر) و تمرین مقاومتی (10نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی، شش هفته تمرین مقاومتی را سه روز در هفته انجام دادند. شاخص های پیکرسنجی، سطوح ناشتای هورمون شبه متئورین، انسولین و گلوکز سرمی در ابتدا و پایان مطالعه اندازه گیری شد. یافته ها: غلظت سرمی هورمون شبه متئورین در گروه کنترل کاهش معنی دار (0/008= p) و در گروه تمرین افزایش غیرمعنی داری را نشان داد (0/311=p). هم چنین، تغییرات سطوح هورمون شبه متئورین بین دو گروه تفاوت معناداری داشت (0/004= p). تغییرات مقاومت انسولینی در هر دو گروه افزایش یافت که این افزایش برای گروه کنترل از لحاظ آماری معنی دار(0/032=p) و برای گروه تمرین غیرمعنی دار (0/632= p) بود. به علاوه، ارتباط بین تغییرات غلظت سرمی هورمون شبه متئورین با تغییرات شاخص مقاومت به انسولین غیرمعنی دار بود (0/273= p).نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که شش هفته تمرینِ مقاومتی ایستگاهی نمی تواند سطح سرمی هورمون شبه متئورین را افزایش و شاخص مقاومت به انسولین و ترکیب بدنی را در پسران نوجوان دارای اضافه وزن بهبود بخشد.