رابطه دلبستگی بزرگسالی و دلبستگی به خدا با سلامت روانشناختی با میانجیگری تاب آوری

پژوهش حاضر باهدف تعیین رابطه بین دلبستگی بزرگسالی و دلبستگی به خدا با سلامت روان‌شناختی با میانجیگری تاب‌آوری در جمعیت دانشجویی انجام گردید. این مطالعه روی260 نفر از دانشجویان دانشگاه اصفهان انجام شد. ابزارهای اندازه‌گیری شامل پرسشنامه دلبستگی بزرگسالی هازن وشاور (1987)، مقیاس دلبستگی به خدا روآت و کرک پاتریک (2002)، پرسشنامه تاب‌آوری کانر ودیویسون (2003) و پرسشنامه سلامت عمومی ghq بود. تحلیل داده‌ها نشان داد، سبک‌های دلبستگی بزرگسالی (ناایمن اجتنابی و ناایمن دو سوگرا) و سبک‌های دلبستگی به خدا(ایمن ،ناایمن دوسوگرا و اجتنابی )سهم معنی‌داری در پیش‌بینی سلامت روان‌شناختی دارند. همچنین سبک‌های دلبستگی ایمن بزرگسالی و ایمن به خدا پیش‌بینی کننده معنی‌دار مثبت تاب‌آوری هستند و سبک‌های دلبستگی ناایمن بزرگسالی (اجتنابی و دو سوگرا) و دلبستگی ناایمن دو سو گرا به خدا پیش‌بینی کننده معنی‌دار منفی تاب‌آوری می‌باشد و می‌توانند از طریق تاب‌آوری اثر مستقیم و غیرمستقیم روی سلامت روان‌شناختی داشته باشند. البته دراین‌بین دلبستگی ایمن به خدا بیشترین واریانس تاب‌آوری را به‌صورت مثبت تبیین می‌کند که نشان می‌دهد افرادی که دلبستگی ایمن‌تری به خدا دارند در برخورد با مشکلات روان‌شناختی، تاب‌آوری بیشتر داشته و از توان بازسازی بهتری برخوردارند.