تبیین نقش واسطه ای جهت گیری زندگی در رابطه بین سبک های دلبستگی و احساس خوشبختی

پژوهش حاضر باهدف تعیین نقش واسطه گری جهت گیری زندگی در رابطه بین انواع سبک های دلبستگی به والدین و احساس خوشبختی در دانش آموزان مقطع متوسطه صورت گرفت. بدین منظور تعداد 267 نفر از دانش آموزان دختر و پسر دبیرستانی شهر بابلسر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله‌ای، انتخاب گردیدند و برای جمع آوری داده ها از مقیاس سبک های دلبستگی کولینز و رید (1990)، آزمون جهت گیری زندگی شی یر، کارور و بریجز (1994) و سیاهۀ احساس خوشبختی آکسفورد (ﻫﻴﻠﺰ و آرگیل، 2001)، استفاده شد. برای ارزیابی مدل پیشنهادی، از نرم افزار آموس و از روش تحلیل مسیر استفاده گردید. نتایج حاکی از این بود که سبک دلبستگی ایمن به‌طور مثبت جهت گیری خوش‌بینانه و احساس خوشبختی را پیش بینی می کند. همین‌طور، سبک دلبستگی ناایمن دوسوگرا به‌طور منفی جهت گیری خوش‌بینانه و احساس خوشبختی را پیش بینی می کند، علاوه بر این، سبک دلبستگی اجتنابی، پیش‌بینی کننده منفی جهت گیری خوش‌بینانه است. همچنین سبک دلبستگی ایمن اثر غیرمستقیم مثبت و سبک های دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا اثر غیرمستقیم منفی بر احساس خوشبختی داشته اند. بررسی اثرات کل نیز حکایت از این داشت که متغیر سبک دلبستگی ایمن بیشترین تاثیر بر تغییرات احساس خوشبختی دارد و متغیرهای جهت گیری خوش‌بینانه، سبک دلبستگی دوسوگرا و سبک دلبستگی اجتنابی در رده های بعدی قرار دارند.