بررسی نقش میانجی تناسب شخص ـ شغل و مالکیت روان شناختی در رابطة بین دگرگون سازی شغلی و خشنودی شغلی

پژوهش حاضر با هدف شناخت اثر دگرگون سازی شغلی بر خشنودی شغلی با میانجی گری تناسب شخص ـ شغل و مالکیت روانشناختی، در یک الگوی کلی، انجام گرفت. روش پژوهش از نوع همبستگی و نمونه پژوهش شامل 122 نفر از کارکنان یک شرکت خصوصی بود که با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. شرکت کنندگان مقیاس دگرگون سازی شغلی (لاورنس، 2010)، مقیاس تناسب شخص ـ شغل ادراک شده (کیبل و دیرو، 2002)، پرسشنامه های مالکیت روانشناختی مبتنی بر سازمان (ونداین و پیرس، 2004)، سیاهه مالکیت روانشناختی مبتنی بر شغل (میهیو و دیگران، 2007) و شاخص خشنودی شغلی (بریفیلد و روث، 1951) را تکمیل نمودند. بررسی الگوی پیشنهادی پژوهش با روش الگویابی معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزار amos ویراست 22، و آزمودن اثرات غیرمستقیم با روش خودراه انداز و با استفاده از برنامۀ ماکرو پریچر و هیز (2008) انجام گرفت. شاخص های برازش مدل یابی معادلات ساختاری الگوی کلی پژوهش را تایید کردند. از بین روابط، تنها رابطۀ مستقیم دگرگون سازی شغلی با خشنودی شغلی غیرمعنادار بود. شاخص های برازندگی به دست آمده نشان دادند که الگوی اصلاح شده نیز از برازش خوبی برخوردار است. نتایج حاصل از روش خودراه انداز و فاصلۀ اطمینان حاصل از آن نشان داد که تناسب شخص ـ شغل و مالکیت روانشناختی میانجی گر کامل در رابطۀ بین دگرگون سازی شغلی با خشنودی شغلی می باشند.